________________ ચાલો, અન્તર્મુખ બનીએ! 278 છે એ તે બધું છોડવા માંડે. અને જે બહારથી ખાલી થાય તે જ અંદરથી ભરાય... હું વાત કરું છું મોક્ષની. પણ મોક્ષ મેળવવા મેં શું કર્યું?” બધું છોડી રાજા સંત ની પાછળ પાછળ ચાલી નીકળ્યો. ખરીમાં જ્યારે પરાને રણકાર હોય છે ત્યારે, જે સાંભળનાર પણ અવધાનવાળો હોય તે, “થોડાક શબ્દો અને કામ ઝાઝું થઈ જાય છે. મધ્યમા પશ્યન્તી અને પરા ખરીમાં ખાલી શબ્દોની જ ફેંકાફેંક હોય છે, અર્થની ગતાગમ નથી હોતી - અરથ બરથી માર્યો ફરે | મધ્યમામાં રટાતા સૂત્રને અર્થ સમજાય તે છે પણ એ એટલે હૃદયસ્પર્શી નથી બનતે, એટલે બનાવે જોઈએ. અર્થ સમજાણે પણ ખરા અર્થમાં “અર્થ સર્યો નહિ”! પશ્યન્તીમાં અન્તઃ પ્રજ્ઞાને અજવાળે વ્યક્તિ ૨ટાતા સૂત્રને જોઈને “જેઈ” શકે છે. “પશ્યન્તી” વાણી એટલે જ દેખતી” વાણી! શબ્દ બોલતાં તેમનાં ચિત્ર ખડાં થાય મનની આંખ સામે. “નમે અરિહંતાણું ”પદ ઉરચારતાં બંધ આંખે સામે સમવસરણમાં બેસી ધર્મદેશના આપતા પરમાત્મા દેખાય. અને આતમ વીણાને ઝંકાર રેલાઈ રહે એ છે પર વાણું. એ મનની પકડમાં નથી આવતી એટલે એને વ્યક્ત
