________________ જેનું ચિત્ત ખરડાતું નથી 165 હારીએ નહિ પ્રભુબળ થકી.” ભૂદેવની અને મિયાંની વાત હજુ અધૂરી છે. ભૂદેવે મિયાંજીને કહ્યુંઃ ભાઈ સાહેબ! તમે થોડા છેટે જઈને કપડાં ધુઓને ! નદીને કિનારે બહુ મટે છે. પણ મિયાંજીને એ શીખ ગમી નહિ. એ કહેઃ નદી કંઈ તમારા બાપની નથી. અમને ફાવે ત્યાં અમે કપડાં ધેઈએ એમાં તમે કહેનાર કોણ? મિયાંજ વાત કરે છે ત્યાં જ જોરાવરસિંહ બાપુ ત્યાં આવ્યા. જોરાવરસિંહ નામ જેવા જ જોરાવર હતા. બળુકા. હાલે તે ધરતી ધણધણે. ભૂદેવે વિચાર્યું કે, આ બાપુને જે હું મારા પક્ષમાં લઈ લઉં તે પછી મિયાંજીના શા ભાર છે ? એટલે, બાપુ આવતાં જ ભટ્ટજી મિયાંને કહે મિયાં ! દેખે, એ જોરાવર સિંહ બાપુ આવ્યા છે. અને અમારા એ જજમાન છે. માટે સમજી-વિચારીને તમે બોલજે. પણ મિયાં તો તેરમાં હતા. કહેઃ જોરાવરસિંહ વળી કેણ? એવા તે કંઈ મગતરાને ચપટીમાં એની નાખ્યા. આ સાંભળતાં જ જોરાવરસિંહ ગજ્યઃ શુ કીધું? હું મગતરો એમ? આવી જા, આજ મગતરાની તાકાત જોઈ લે.! બાપુને સિદ્ધાન્ત હતું કે, પહેલે મારે તે કદી ન હારે.” મિયાંની ગળચી પકડી, એમને પટકી બાપુ એમના યર તૂટી પડ્યા. મિયાંની બકરી ઍ થઈ ગઈ!
