________________ મેહરાય શિર લાકડિયા 191 માં ઝૂમવા લાગ્યા. શાસ્ત્રીય સંગીતની અટપટી, અણજાલ ગલીઓમાં સંગીતકારે તિલક કામદના માધ્યમથી એવા ઘૂમાવ્યા કે, રાજવી એના સંગીતના જ્ઞાન પર ફિદા ફિદા થઈ ગયા. અને મનમાં બેલ્યાઃ આનાથી અર્ધ જ્ઞાને મને હત, સંગીતનું. તે હિમગિરિના કે” કદરામાં જ હું ખવાઈ જાત! વીણા વગાડ્યા કરત. નિર્દોષ હરણને રમાડયા કરત. પણ આ તે શ્રોતાને વિચાર હતે. સંગીતકાર મહાશય તો રાજાને પ્રસન્ન કરી “ભજિકલદારમ'ની ભેટ જ લેવા ઈચ્છતા હતા. ના, એમને હિમાળે નથી ગાળવો ! પિલા શ્રીમંતે બેઉ પંડિતને પાઠ ભણાવવાનો વિચાર કર્યો. ઘણું પાઠ ભણ્યા'તા વેદ-ઉપનિષદના, પણ આ પાઠ બાકી હતું ભેજનને સમય થતાં બેઉ પંડિતે જમવા આવ્યા. સુંદર આસન પર બેઉને બેસાડ્યા. ચાંદીના પાટલા ઢાળ્યા. તે પર સોનાનાં થાળ મૂક્યા.. બેઉ પંડિતે આટલું બધું પિતાનું સન્માન જોઈ ખુશ ખુશ થઈ ગયા. અને ચાંદીના પાટલા ઢાળી તે પર સેનાની થાળીઓ મૂકનાર જજમાન માલ-પાણી તે સારા પીરસશે જ. જાત-જાતના મિઠાઈ, બદામ-પીસ્તા ચારે ડીવાળાં કહેલાં દૂધ, જાત જાતનાં ફરસાણ... ત્યાં બે થાળ આવ્યા. બનને પર રેશમી વસ્ત્ર ઢાંકેલ. પંડિતે લાલચુ નજરે જોઈ રહ્યા. જ્યારે થાળનું અનાવરણ થાય અને મિષ્ટાન્ન દેવનાં દર્શન થાય !
