________________ ખેવાઈ ગયેલા “હું” ને શોધવા 237 લલ્લિગ શ્રાવક વિચારી રહ્યા છે એવું શું કરું, જેથી મહાગુરુદેવ રાત્રે પણ ગ્રન્થનું સર્જન કરી શકે ? ફાનસનો કે કેડિયાનો ઉપયોગ વયે છે ત્યારે એની અવેજીમાં. અચાનક જ એક વાત યાદ આવીઃ એક જાતનું રત્ન આવે છે. જે રાત્રે પણ દિવસ જેવો પ્રકાશ, પાથરી શકે છે. તરત જ જાણતા રત્નના વેપારીઓને પૂછયું : આવું રત્ન કયાંથી મળી શકે? ઝવેરીએ એ દૂર-દૂરના એક બેટમાં આ રત્ન મળી શકે તેમ જણાવ્યું. લલ્લિગ શ્રેષ્ઠીએ તરત પિતાના મુનીમને તૈયાર કર્યો. કહ્યું જલદી જલ્દી એ પ્રકાશિત રત્ન લઈ આવજે. અને જેજે, મહાગુરુદેવની ભક્તિ માટે આ રત્ન લાવવાનું છે એટલે ધન સામે જોતા નહિ. ગમે તેટલો ખર્ચ ભલે થાય, રત્ન તે જોઈએ જ. રત્ન આવ્યું અને લલ્લિગ શ્રાવકની ગુરુભક્તિના પ્રતીક સમું તે ઉપાશ્રયની દિવાલમાં સેહવા લાગ્યું ! ભેગ માટે લાખાને ખર્ચ કરનાર ઘણા છે; પણ. શાસન માટે લાખની છાવરી કરનાર કેટલા ? છત્રીશ સો રૂપિયાનું શાક. એક ગામમાં બે શ્રેષ્ઠીઓ રહેતા અને એકબીજાના પ્રતિસ્પધી–હરીફ. એકવાર મલકચંદ શેઠને મુનીમશાક લેવા બજારમાં ગયો. એક શાકવાળી પાસે તાજાં ભીંડા હતાં. મુનીમ કહેઃ લાવ, બધાં ભીંડાં મને આપી દે. મારા શેઠ માટે. પણ ત્યાં જ તલકચંદ શેઠન મુનીમ ટપકી
