________________ જેનું ચિત્ત ખરડાતું નથી 171 મેં માગ્યો ચડવા, તમે આ ઉપાડવા ! બહારગામનું કામ પતાવી વેરાજી ઘર ભણી જઈ રહયા છે. ગામ હજુ દૂર હતું ને થાક લાગ્યો હતો. પગ ઉપડવાનું નામ નહોતા લેતા. વિપત્તિને ટાણે ધર્મની, પરમાત્માની યાદ સહેજે આવી જતી હોય છે. રાજીએ ખુદાને વિનંતી કરી : “હે ખુદા ! એક ઘેડે આપો”! થાક્યા હતા ને પિતે. એટલે ચડવા સારુ ઘેડાની માગણી કરી. ધીમે ધીમે વોરાજી થોડાક આગળ ચાલ્યા. હવે આગળ શું બન્યું છે કે, એક સિપાઈ પોતાની ઘેાડી લઈ થાણે જઈ રહયો છે. વચમાં ઘડીને વછેરે થયે. હવે ? તરતના જન્મેલા વછેરાને કંઈ ચલાવાય નહિ. સિપાઈ ઉભે રહયો. થોડીવાર કે, કોઈ આવે તે તેની પાસે ઉપડાવી લઉં. ત્યાં જ રાજીને દેખ્યા. તરત સિપાઈએ બૂમ. મારી H એય અહીં આવ. રાજી આવતાં પૂછયું : કયાં જવું છે? વોરાજીએ પોતાના ગામનું નામ દીધું. જોગાનુજોગ, વોરાજીનું ગામ એ જ થાણુનું ગામ હતું. સિપાઈ કહેઃ ચાલ, આ વછેરાને ઉપાડી લે ! વોરાજી કહેઃ પણ. સિપાઈ લાલ આંખ કાઢી કહેઃ પણ, બણ કંઈ નહિ ચૂપચાપ ઉપાડી લે. નહિતર હું સિપાઈ છું. આ બંદૂક તારી સગી નહિ થાય !
