________________
ધુ મધ-ગ્રંથમાળા
: ૪૨ :
: પુષ્પ
અને તેનું શ્રવણુ તથા પઠન કરવામાં જ અપૂર્વ આનંદ માણુવા લાગ્યા. વળી તેણે બહુશ્રુત એવા સાધુઓને સ'પર્ક સાધીને, તેમની ભક્તિ કરીને, તેમને આશ્રય લઈને સર્વજ્ઞપ્રણીત શાસ્ત્ર લખાવ્યાં તથા જ્ઞાનનું એક ભવ્ય ઉદ્યાપન કર્યું. અને એ રીતે શ્રુતજ્ઞાનનું સુ ંદર આરાધન કરીને–જ્ઞાનની અનન્ય ઉપાસના કરીને દુઃસાધ્ય એવા જ્ઞાનાવરણીય કર્મના ક્ષયને સાથ્યા તથા શ્રુતના અર્થની અત્યંત ભાવના કરતાં ક્ષપકશ્રેણિ પર આરૂઢ થઈને લેાકાલાકને પ્રકાશનારા એવા કેવળજ્ઞાનને સ્વામી બન્યા. તે વખતે ઢવાએ તેને મુનિના વેશ આપ્યા. પછી તે પૃથ્વીપાલ રાજર્ષિએ ઘણા વર્ષોં સુધી પૃથ્વી પર વિચરીને લોકોને ધર્મના ઉપદેશ કર્યાં અને શ્રુતજ્ઞાનની આરાધનાનું મહત્ત્વ સમજાવ્યું, જેથી લાખા નરનારી શ્રુતજ્ઞાનનું ભાવપૂર્વક આરાધન કરવા લાગ્યા.
આ રીતે પૃથ્વીપાલ રાજા શ્રુતજ્ઞાનની આરાધનાથી જીવનની માજી જીતી ગયા.
જેએ શ્રુતનુ ચેાગ્ય આરાધન કરવાને બદલે તેની આશાતના કે ઉપેક્ષા કરે છે, તેના કેવા હાલહવાલ થાય છે, તેના ખ્યાલ વરદત્ત અને ગુણુમંજરીની કથા પરથી આવી શકશે. ૧૩. વરદત્ત અને ગુણમંજરીની સ્થા
પદ્મપુર નગરમાં અજિતસેન નામના પ્રજાપ્રેમી રાજા રાજ્ય કરતા હતા. તેને રૂપ-લાવણ્યથી યુક્ત પદ્માવતી નામની રાણી હતી. આ રાણીથી તેને વરદત્ત નામે એક પુત્ર થયા. હવે લાડકોડમાં ઉછરતા તે પુત્ર જ્યારે આઠ વર્ષના થયા ત્યારે તેને એક પ્રૌઢ પડિત પાસે ભણવા મૂક્યા. આ પતિ તેને
