________________
ધ બાધ-ગ્રંથમાળા
: ૪૬ :
ઃ પુષ્પ
પડ્યાજી ! અમારાં કરાં કઇ ઢાર નથી કે તેમના કાન આંમળા છે અને તેમને સાટીએ મારા છે ! અમારે તમારું ભણતર જોઇતુ નથી ! અમારાં છેાકરાંઓ ભલે અભણ રહે.’
*
એ સાંભળીને પંડ્યાજીએ કહ્યું કે • ખાઈ ! આ કરાં ભણવામાં જરાયે ધ્યાન આપતાં નથી અને આખા દિવસ તાફાન-મસ્તી કર્યાં કરે છે, તેથી તેમના હિતની ખાતર કેઇ વાર કાન આંખળવા પડે છે કે સાટીના ઉપયોગ પણ કરવા પડે છે ! સેટીના ચમકાર વિના વિદ્યાનેા ધમકાર થતા નથી, તે તમે ખરાબર જાણતા હશેા.'
સુંદરીએ કહ્યું: ‘ પડ્યાજી! એ વાત બીજાને સમજાવજો. અમારાં છેકરાં કઈ વધારાનાં નથી કે આ રીતે તમારે માર ખાવાને પાઠશાળામાં મેકલીએ. અને એ નહિ ભળે તે શુ અગડી જવાનું છે ? ઘરમાં પૈસેટકો ઘણાય છે અને ન હોય તા પણુ કોઈએ કોઈના કમ ઘેાડાં જ વેચી ખાધા છે ?'
પંડ્યાએ કહ્યું: ‘ ખાઇ ! તમારા આ શબ્દો સાંભળીને મને અત્ય'ત દુઃખ થાય છે. થાડી મારઝુડને તમે આટલું બધું મહત્ત્વ આપી તેમને વિદ્યાવિહીન રાખવાને તત્પર થાએ છે તે ઠીક કરતા નથી. વળી ધન તે આજે છે ને કાલે નથી તથા ઢાંકયા કર્મની કોઇને ખખર નથી, માટે ભણાવવાના અવસરે છેકરાંઓને ખરાખર ભણાવા, અન્યથા પસ્તાવાને વખત આવશે. ’
સુંદરીએ કહ્યું: ‘ અમારે તમારી શિખામણની કઈ જરૂર
