________________
નવમું :
ચારિત્રવિચાર (૭) બકરીઓ સિંહ,
એક ભરવાડ વનમાં બકરાં ચારતો હતું, ત્યાં તરતનું જન્મેલું એક સિંહનું બચ્ચું જોવામાં આવ્યું એટલે તેને ઘેર લાવ્યું અને બકરાનું દૂધ પાઈને મેટું કર્યું. હવે તે સિંહ બકરાંના વાડામાં રહેતું હતું અને જ્યારે બકરાં ચરવા જાય ત્યારે તેમની સાથે ચરવા જતું હતું. ત્યાં તે બકરાંની સાથે જ હરતું-ફરતે, બકરાંની સાથે જ ઊઠતે-બેસત અને બકરાંની સાથે જ ખાતે-પીતે. આમ ઘણુ સમય સુધી બકરાંની સેબતમાં રહેવાથી તે સિંહ પિતાને બકરો જ માનતે હતા અને પિતાને સર્વ જીવન-વ્યવહાર તે મુજબ જ ચલાવતે હતે. એવામાં એક દિવસ વનને બીજે સિંહ ત્યાં આવી ચડ્યો અને તેણે પિતાના સ્વભાવ મુજબ મેટી ગર્જના કરી. એટલે સઘળાં બકરાં નાસવા લાગ્યાં અને તેમની સાથે પેલે બકરીઓ સિંહ પણ નાસવા લાગ્યું. એ જોઈને વનના સિંહે કહ્યું કેઃ “અરે ભાઈ! મારી ગર્જનાથી બકરાં તે નાસી જાય, પણું તું કેમ નાચે છે? તું તે મારા જે જ સિંહ છે!”
ત્યારે બકરીઓ સિંહ બે કે “તારું કહેવું મિથ્યા છે. હું સિંહ નથી પણ બકરે છું અને તારું ખાજ હોવાથી તારાથી ભય પામીને નાસી જઉં છું.”
આ જવાબથી વનને સિંહ સમજી ગયા કે આ સિંહ ઘણું દિવસ સુધી બકરાંના સંગમાં રહ્યો છે તેથી પિતાને બકરે માની બેઠે છે. પરંતુ તેને એ ભ્રમ ભાંગ ઘટે છે. એટલે તેણે કહ્યું કે “ભાઈ ! મારું કહેવું મિથ્યા છે કે સાચું
