________________
: ૨૩ :
: પુષ્પ
મિથ્યાત્વ સેવવામાં માજ માણે છે અને તે પ્રકારની ભ્રમણાના ભાગ બનવામાં ગારવ લે છે, એ શું એવું ખેદકારક છે ? જો આ જીવ પેાતાના અનુભવાનુ' તટસ્થતાથી તારણ કાઢે તે તરત જ સમજી શકે એમ છે કે પુદ્ગલનાં નિમિત્તથી ઉત્પન્ન થતાં તમામ સુખા ક્ષણિક છે એટલે કે સ્પર્શનું સુખ સ્પર્શ થાય ત્યાં સુધી જ ટકે છે, રસનું સુખ ખારાક જીલ પરથી કંઠે સુધી પહોંચે ત્યાં સુધી જ ટકે છે, વાસનું સુખ સુવાસના પરમાણુએ નાકમાં રહે ત્યાં સુધી જ ટકે છે, રૂપનું સુખ રૂપ નજરે પડે ત્યાં સુધી જ ટકે છે અને શબ્દનુ' સુખ શબ્દ સંભળાય ત્યાં સુધી જ ટકે છે. વળી એ સુખા ગવાયા પછી તૃપ્તિ કે સ ંતાષના અનુભવ થવાને બદલે તે પ્રકારનાં વધારે સુખા ભાગવવાની તૃષ્ણા કે લાલસા જાગૃત થાય છે એટલે પરાધીનતાની મેડી ગળામાં નખાય છે અને એ સુખા જરા પણ મૃદ્ધ થઈને ભાગવાયા કે શીઘ્ર ભયંકર પરિણામ લાવે છે.
>
ધમેધ-ગ્રંથમાળા
સ્પર્શ સુખમાં આસક્ત અનેલેા હાથી કાદવમાં ખૂ'ચી જાય છે કે અજાડીમાં પડીને જિંદગીભરના ગુલામ બને છે. રસસુખમાં આસક્ત બનેલું માટુ ગલના કાંટા ગળામાં ભરાવાથી શીઘ્ર મચ્છીમારના હાથમાં જઇ પડે છે. સુવાસસુખમાં આસક્ત અનેલે ભમરે કમલદલમાં ખીડાઈ જાય છે અને સવાર થતાં કમલાની સાથે હાથીઓના ઉદરમાં જઈ પડે છે. રૂપસુખમાં આસક્ત અનેલું પતંગિયું દીવાની જ્યેાતમાં ઝંપલાવે છે અને તરત જ ખળીને ખાખ થાય છે. તે જ રીતે શબ્દ સુખમાં આસક્ત અનેલુ' હરણ પારિધના બાણુથી વીંધાઇ પાતાના પ્રાણ ગુમાવે છે. આ રીતે એક એક વિષયસુખની આસક્તિથી પ્રાણીઓના પ્રાણ
