________________
[ ૧૪૪ ]
મહાઢવીઆ
કે ઉપવનમાં જ શિષ્યસમુદાય સાથે સ્થિરતા કરતા અને પહેલાં જ્યારે કૌશાંબી પધારેલા ત્યારે ચદ્રાવતરણ નામના ચૈત્યમાં જ રહ્યા હતા. પણ ભદ્રિક નગરવાસીએ શહેરને શણગારીને, ભગવાનનુ આગમન એ જાણે કે શહેરીજીવનના અનેરા ઉત્સવ હાય, શહેરીજીવનનું એક ચિરસ્મરણીય પ હોય તેમ ઊજવતા. મૃગાવતીએ પણુ ભ. મહાવીરના આગમનના સમાચાર શાંતિથી સાંભળી લીધા. એની છાતી ઉપરથી એક આખા ડુંગરના ભાર ખસી જતા હાય એમ લાગ્યુ. નિરાશાની અંત રહિત અધારી રાત્રિ ગળી પડતી હોય અને પ્રકાશમાં માગ સ્પષ્ટપણે દેખાતા હોય એવી ઊંડી ઊંડી આત્મતૃપ્તિ એ અનુભવી રહી. અગાધ જલધિ વચ્ચે આમથી તેમ ધકેલાતુ તુમ કાંઠે આવી ગયુ. હાય એમ એને લાગ્યું.
મેટા જનસમુદાય સાથે મૃગાવતી પણ ભગવાનની પઢામાં આવીને બેઠી. ચંડપ્રદ્યોત તેના અનુચરો અને સ ંગાથીએ સાથે ભગવાનની દેશના સાંભળવા ત્યાં આવીને નમ્રભાવે બેસી જતેા. બીજી રીતે અવિચારી, ઉદ્ધૃત અને વિકારવશ ગણાતા એ પ્રદ્યોત અહીં ગરીબ ગાય જેવા જ બની જતા. પ્રભુની પદામાં રાજા કે રક, ઉચ્ચ કે નીચ જેવા મુદ્દલ ભેદ નહાતા. જન-પ્રાણી માત્ર પેાતાના આસને આવીને શાંતિથી બેસી જતાં
ભગવાને, મદારીની જેમ પ્રાણી માત્રને નચાવનાર આસક્તિના વિષયમાં લેાકાને ઉપદેશ આપવા માંડ્યો. આસક્તિ કેવા જૂજવા વેષ ધરોને, ભલભલા બુદ્ધિશાલીઓને પણ આંધળા ભીંત બનાવી દે છે તે સચેાટ શૈલીમાં એમણે કર્ણવ્યું.
