________________
[ ૨૩૪ ]
મહાદેવીઆ
દેવના પરમ ભકત હતા, છતાં નરકતિ નસીમાંથી નથી ટળી તે જાણી એને બહુ બેચેની થઇ.
k
ભગવન્ ! આ નરકગતિમાં જવું ન પડે. એવા શું કોઇ ઇલાજ નથી ?” શ્રેણિકે દયામણા રવરે પૂછ્યું. મહાવીરે કર્મના ફળની વારતવિક સ્થિતિ સમજા વવાના પ્રયત્ન કર્યો, પણ શ્રેણિકના વ્યાકુલ ચિત્ત ઉપર તાત્ત્વિક ઉપદેશની કઇ અસર ન થઇ. વિશેષમાં મહાવીરે એને ખિન્ન ન થવાની સલાહ આપી તેમજ વિષ્યમાં “ તું પદ્મનાભ નામના પ્રથમ તીર્થંકર થવાના છે” એમ પણ કહ્યું, છતાં નરકગતિના ભય તેા ઊભે જ રહ્યો. શ્રેણિકે ફરી પૂછ્યું: “ એ નરકત ટાળવાના કઈ જ ઉપાય નથી ? પ્રભુ !
""
મહાવીરે હવે શ્રેણિકને ખીજી રીતે સમજાવવાની યુક્તિ આદરી. “ એક ઉપાય છે, ’' ભગવાન માલ્યા.
2)
શ્રેણિકના મુખમડળ ઉપર ઉલ્લાસનું તેજ ફરી વળ્યું. “ મહાવીર પ્રભુ જેવા પુરુષ, જેમની સેવામાં દેવા-ઈંદ્રો ખડા રહે એની પાસે ઉપાય ન હોય એમ કેમ અને ? અને હું તે રહ્યો ભ. મહાવીરને પ્રથમ પંક્તિના અનુયાયી. ” આવી કેાઈ વિચારશ્રેણીની શીતળ લહેરી અનુભવતા શ્રેણિક ભ. મહાવીર સામે અનિમેષઆશાભરી દષ્ટિએ જોઇ રહ્યો. એ-ચાર મહિના કે પાંચ-પંદર વર્ષ પછી કાઇને શૂળીએ ચડાવવાના હાયએને પેાતાને એ વાતની જાણ કરવામાં આવે તે એને જીવન-આનંદ કયાં સુધી ટકે ? શ્રેણિકની સ્થિતિ પણ અત્યારે એવી જ-અથવા તે એ કરતાં પણુ - ખરામ
