________________
[ ૧૭૬ ]
મહાદેવીએ
આવ્યું હતું સુષ્ઠાનું હરણ કરવા, પણ આભૂષણની પેટી લેવા ગએલી સુચેષ્ઠા હાથ ઘસતી રહી અને જે ચેલણા હજી પૂર્વરાગથી રંગાઈ પણ નહોતી તે અકસ્માત્ રાગરંગના ઊછળતા કલ્લેલ વચ્ચે આવી ચઢી. શ્રેણિકની જગ્યાએ બીજે કઈ હેત તે કદાચ વિચારમાં પડત કે જેની છબી જોઈ હતી, જેના રૂપલાવણ્યની ઘણી યશગાથાઓ સાંભળી હતી તે જ આ સુચેષ્ઠા ? અને એ સુજયેષ્ઠા ન હોય તો એલણાભલે, એની સગી બહેન રહી, પણ એનું હરણ કરવામાં અને ગાંધર્વ વિધિથી લગ્ન કરી નાખવામાં પોતે કંઈ પાતક તે નથી કરતા ને ? વળી કઈ એક દિવસે સુજયેષ્ઠાનું સંસ્મરણ થઈ આવે અને પ્રાણ અંદરથી પિકારી ઊઠે તે તે દિવસે કેઈ પણ સાચા પ્રેમીને અકથ્ય વ્યથા થયા વિના ન રહે. .
શ્રેણિકને એવી કઈ ચિંતા ન નડી. એણે જ્યારે ચેલણાની જીભેથી જ સાંભળ્યું કે “ સુચેષ્ઠા, મારી બહેન, પાછળ રહી ગઈ, એને બદલે હું ઝડપાઈ ગઈ!” ત્યારે પણ શ્રેણિકે તે એટલું જ કહ્યું કેઃ “મારે મન તે તું જ સુચેષ્ઠા !”
ચેલણાને મેળવીને શ્રેણિક પરમ સંતેષ પામે અને જેને માટે કઈ સ્થાન હજુ નિશાયું કે નિર્માયું નહતું તે રાજગૃહીની પટરાણીનું સ્થાન મેળવી પિતાને અહભાગી માનવા લાગી. બહેન સુજ્યેષ્ઠાના વિયેગનું દુખ તે હતું જ–ઘણા સમય સુધી એ વ્યથા ચેલણ ભૂલી શકી નહતી, પરંતુ રોગ શોકને શમાવવામાં કુશળ એવા કાળે એ વિયાગનું દુઃખ વિસરાવી દીધું.
