________________
[ ૨૨૦ ]
મહાદેવીઓ
મૌન ન ડગે એવા પ્રથમથી જ નિશ્ચય હતા. અને આ આફત કઇ પહેલવહેલી નહેાતી. ઉપસર્ગાનો સામે છેલ્લી હદ સુધી ઝૂઝવાની પૂરેપૂરી તૈયારી કરીને જ ત્રણેક વર્ષ ઉપર ઘેરથી નીકળ્યા હતા. અસ્થિકગામમાં શૂલપાણી-યક્ષના ઘેાર ઉપસર્ગ એમણે શાંતિથી-નિષ્કપપણે વેઠયા હતા. દુઃખ દેનારા શૂલપાણી આખરે થાક–અંતે ભગવાનના ચરણમાં ઝુકી પડયે. તે પછી ભયંકર ફણિધર ચ'ડકૌશિકના અને ગંગા નદી પાર કરવા હાડીમાં બેઠેલા ત્યારે ભય'કર વાવાઝોડું સર્જી, હાડોના શઢ ચીરી નાખનાર અને ઊંડા જલમાં હાડીને ઊંધી વાળવા મથનાર સુષ્ટ્રના ઉપસર્ગ પણ હજી તાજો જ હતા. આકૃત કે કષ્ટ માત્રને પડકારનાર અને આફતને નિ:સત્ત્વ મનાવવાની કળામાં સિદ્ધિ મેળવનાર ભ. મહાવીરનું મૌન તેાડવાની મામુલી પહેરગીરમાં તે કેટલીક તાકાત હોય ?
ગેાશાળાએ, છેક છેલ્લી પળે ભગવાન પેાતાને અચાવો લેશે અને પહેરગીરને ક્ષમા માગવી પડે એવે માર્ગ કાઢશે એવી કદાચ આશા રાખી હશે. મહાવીરના પ્રતાપ એ જાણુતા, એટલે જ એની જીભ જવામ વાળવા સળવળી તે ખરી, પણ તે કઇ ખેલ્યે નહિ.
શૂન્ય ગૃહમાં છાનામાના ભરાઈ બેઠેલા આ બે જણુ સારા માણુસ નહિ હૈાય એવી શકા લઈ જવાનું એક ખીજું કારણુ પણ એ પહેરગીરને હતુ. હમણા હમણા ગુપ્તચરોની અવરજવર આ તરફ વધી પડી હતી. પેાતાના પ્રદેશની છુપી રાખવા જેવી ખાખતા, દુશ્મન રાજા
