________________
[ ૧૮૪] મહાદેવીએ . એણિકને ચેલણાના ચારિત્ર વિષે સદેહ ઊપજે. હકીકત, એવી બનેલી કે તે દિવસે શ્રેણિક અને ચેલણ ઉપવનમાં સાથે ફરવા ગયેલાં પોષ મહિનાની ઠંડી એટલી બધી હતી કે ઊનના વસ્ત્રોથી દેહને ઢાંકવા છતાં દાંત કચકચી ઊઠતાં. પંખી પણ ખરે બપોરે માળામાંથી ઊડીને બહાર જવાની હિમ્મત ન કરે તે દિવસે પુષ્કળ હિમ પડયું હતું. વીંછીના ખમાં અને આ હિમના સ્પર્શમાં ઝાઝે ભેદ નહે.
રાત્રિ પહેલાં મહેલમાં પહોંચી જવા શ્રેણિક અને ચેલણ ઉતાવળે પગલે રથ તરફ જતાં હતાં એટલામાં એમણે એક નિગ્રંથ મુનિવરને તળાવની પાસે ખુલ્લા મેદાનમાં કાઉસગ્ગ ધ્યાનમાં બેઠેલા જોયા. શ્રેણિકે અને ચેલણાએ દૂરથી જ એ ઉઘાડા શરીરવાળા તપસ્વીને બે હાથ જોડીને વાંદ્યા. વધુ બેટી થવાય એમ નહતું એટલે તેઓ એકદમ મહેલમાં પહોંચી ગયાં. | મધ્યરાત્રિને સૂનકાર જામ્યો હતો. હાડપિંજરને પણ ખખડાવી દે એવું હિમ વરસતું હતું. જગત આખું થીજી ગયું હોય એમ લાગતું હતું. ચેલણ ઊંઘતી હતી, પણ ટાઢના સુસવાટા એને વારેઘડીએ ઝબકાવી દેતા. શ્રેણિક પાસે જ સૂતા હતા, પણ એની આંખમાં ઊંઘ ન હતી. ચિંતાને લીધે હોય યા તે અસહ્ય ઠંડીને લીધે હોય, પણ તે ઊંઘવાના પ્રયત્નમાં સફળ ન થયે. ચેલણાની જામતી જતી ઊંઘ અને નિશ્ચિતતા ઉપર એને થેડી અદેખાઈ પણ આવી હશે.
એટલામાં ચેલણાએ પડખું ફેરવ્યું. અચાનક જ એના અવશ એણમાંથી તૂટક-છૂટક શબ્દો સર્યાઃ “અરેરે ! ટાઢથી એમને કેટલી વ્યથા થતી હશે ?”
