________________
દુગંધા [ ૨૦૭ ] દુ ધા યોવનથી અજાણ હતી. જમતાં જ એ ગડગૂમડથી ઢંકાઈ ગઈ હતી. એની માતાને આવી રેગીષ્ટ પુત્રીનું મેં જોયું જ નહોતું ગમતું. ખરી રીતે તે દુર્ગ ધા માતાના ઉદરમાં આવી ત્યારથી એની જનનીને ચેન નહોતું પડતું. દુધાની માતા રાજગૃહીની એક વારવનિતા હતી. એણે ગર્ભપાત કરવા ઘણું ઔષધે અજમાવી જેયાં. એ ઔષધેએ આ દુર્ગધાને. દેહ રે.જર્જર બનાવી દીધો. જનમતાંની સાથે જ માતાએ એને ત્યાગ કર્યો-શહેરના ગઢ પાસે ખાઈમાં મૂકી દીધી.
દુર્ગધા આટલી અવગણના અને અવહેલના વચ્ચે પણ પ્રાણદીપક પ્રકટાવી રહી. રાજગૃહીના મહારાજા બિંબિસાર ભગવાન મહાવીરને વાંદવા જતા હતા તે વખતે બરાબર આ દુર્ગધાવાળી જગ્યા પાસે થઈને નીકળ્યા. મહારાજાની આગળ અંગરક્ષક અને સિનિક ચાલતા હતા તેમણે અચાનક નાક આડા હાથ ધર્યાખમી ન જાય એવી દુર્ગધ આવતી જાણી અકળાઈ ઉઠ્યા. મહારાજાએ અંગરક્ષકોને પૂછ્યું: “બધાએ એકી સાથે નાક આડા હાથ કાં દીધા ?”
સિનિઓએ ખાઈ તરફથી આવતી દુર્ગધની વાત કરી. અને મહારાજાએ તપાસ કરી તે ત્યાં તરતની
જનમેલી પણ જીવતી એક બાલિકા પડેલી દેખાઈ. . એ વખતે તે મહારાજા શ્રેણિક કંઈ ન બોલ્યા પણ
સ્મશાનમાં માણસને જે વિરાગ્ય થાય છે તેવા જ વિચારેના ચકાવે શ્રેણિક મહારાજા ચડી ગયા. કેની એ
