________________
[ ૨૧૪] મહાદેવીઓ એણે આદેશ કર્યો. એકએક નાગરિકની કુમારે તપાસ કરવામાંડી. થોડીવારે એક ભરવાડની પુત્રી આવી-એના વસ્ત્રમાં. છેડે બાંધેલી વીંટી શ્રેણિક મહારાજની હાય એ વિષે અભયકુમારને કંઈ શંકા ન રહી. પૂછયું: “આ વીંટી તમારી પાસે કયાંથી આવી?”
ભરવાડપુત્રીએ જવાબ આપેઃ “એ વીંટી મારી નથી-કેણે બાંધી એ વિષે પણ હું કંઈ નથી જાણતી.” બાલિકા જેવી લાગતી એ સ્વસ્થ અને સુંદર તરૂણીના શબ્દમાં રહેલી પારદર્શક નિર્દોષતા અભયકુમારથી અજાણી ન રહી. - વીંટી છેડેથી છોડતાં એક વાર અભયકુમારે એ મુગ્ધા સામે જોયું. જોતાં જ એની દષ્ટિમાં જે માદકતા છલકાતી હતી તેને નસ પિતાને ચડેલ હોય અને એમાંથી જ આ કુભાંડ રચાયું હોય એમ અભયકુમારને થયું. પણ ગુન્હેગાર પકડાયા પછી ન્યાય તોળવાનું કામ એનું નહેતું. એણે તે વીંટીવાળી એ બાઈને સીધી અંતઃ"પુરમાં એકલી દીધી.
શ્રેણિક મહારાજાની કૃપાને પ્રસાદ પામેલી એ આહીરની કન્યા અંતઃપુરમાં જ રહી. મહારાજાની અનેક રાણીઓમાં એકનો ઉમેરે થશે.
બીજી રાણીઓ અને આ આહીર-કન્યા વચ્ચે એક મોટે ભેદ એ હતું કે બીજી રાણુઓ મહારાજા સાથેની ક્રિડામાં પિતાના આગ્રહ અને સ્વમાન જતાં કરતી મહારાજાના ગૌરવને અણિશુધ્ધ રાખવામાં પોતાનું ગૌરવ
