________________
જાત્રાળુઓનું કર્તવ્ય પાદચારીરૂપ રીતે સાચવતા છતાં જે રાજકથાદિક વિકથાઓ કરવામાં આવે તથા ગૃહજંજાળની અનેક જજિરોમાં જે આ જીવ જકડાઈ રહે તો તે વ્યવહારથી પાદચારીપણું રહ્યા છતાં પણ તેના વિષયકષાયઆદિની નિવૃત્તિરૂપ ફળને તે મેળવી શકે નહિ. સંઘના યાત્રિકે એવી યાત્રાએ પ્રવાસ કરતા હોવા જોઈએ કે જેના વર્તન વિચાર અને વચનો દરેક સ્વધર્મી કે બન્યધમીઓને ધર્મની છાયા પાડનારાં હોય. જે આવા નિવૃત્તના વખતમાં સુપાત્રદાનાદિક સત્કાર્યો કરવા છતાં પણ યાત્રિક પિતાના આત્માને તે સત્કાર્યો અને તેની અનમેદનાથી વાસિત નહિ કરે અને અન્ય જેન કે જેનેતરોમાં ધર્મની પ્રશંસાના કાર્યથી બધિબીજ વાવવાને પ્રસંગ નહિ સમર્પણ કરે તે પછી તે પિતાના અને પરના ઉદ્ધારને માટે જિંદગીમાં શું કરી શકશે ? જે મનુષ્ય લાભના પ્રસંગે પણ લાભ ન મેળવે તેઓ અન્ય પ્રસંગે લાભ મેળવે એ માનવું ઘણું જ મુશ્કેલ છે. આવા યાત્રિકપણુના પ્રસંગે જિંદગીમાં વારંવાર આવતા નથી. આવેલા પ્રસંગને બરાબર ન સાધતાં તેના ફળથી વંચિત રહેવું બુદ્ધિમાનેને તો શેભે તેવું જ નથી. યાત્રિકામાં માટે ભાગ એ જ હોવો જોઈએ કે જેઓના વિચાર, વચન અને વર્તને અહર્નિશ નવાનવા ચૌના દર્શનાદિના અભિલાષમાં અને કરેલા દશનાદિકના અનુમાદનમાં હોય, અને તેથી યાત્રિકોને આત્મા યાત્રા જેટલા વખતમાં તે ધર્માત્માજ બનવું જોઈએ. સંઘપતિયાત્રિકે પિતાની સમૃદ્ધિસંપન્નતા અને શક્તિ સહિતતાને લીધે જે જે કાર્યો મેટા રૂપમાં કરાતાં હાય, તે તે દરેક સુપાત્રદાન, સાધર્મિક ભક્તિ અને તીર્થસેવાદિ કાર્યો સામાન્ય યાત્રિકોએ પિતાના વૈભવ અને શક્તિને અનુસરીને કરવા લક્ષ્ય આપવું જ જોઈએ કે જેથી સંઘપતિ યાત્રિકની માફક સામાન્ય યાત્રિક પણ પિતાને મળેલા વૈભવને તથા મળેલા સંયોગોને સફળકરવા ભાગ્યશાળી થાય.
