________________
( १८७ ) थाय बे ने थशे. अने तेथी श्रात्मानुं कल्याण करशे, अने दिगंबरी स्त्रीनुं तो ग्रात्म कल्याण नष्ट थइ गर्छु. प्रा दिगंबरी बाइनने फायदो कर्यो के केवल धर्मसाधन करवामांज अंतराय कर्यो. व
दिगंबरी स्त्रीने मुक्ति नठावी. पण पोताना गोमतसार - थमांज स्त्रोलिंगे मुक्ति जवा कहे बे, ते ग्रंथनुं अपमान करेबे ने स्त्री मोह साधन रोके बे, तो जेटलो जेटलो नवो मार्ग प्ररूप्यो बे, मां फायदानुं नाम नथी. तेमले श्वेतांबर साधुजीनी केटल एक निंदा पोताना ग्रंथमां कररी ठे, तेवो मार्ग श्वेतांबरी साधुनो बे नहीं ने तेम साधु चालता पण नथी. कोइक संजम - की ष्ट थ वर्ते तेने कां श्वेतांबरी साधु मानता नथी, ते बतां श्वेतांबर साधुजीनी निंदा करे बे, तेथी पोतानो आत्मा a. साधुजीने कां हरकत श्रवानी नथी. पोताना साधुनी महत्वत्ता करे बे. पण पंच महाव्रतने दूषण लागे एवो ज व्यवहार बांध्योबे. मुनिने सावद्य प्रवृत्ति कंद पण करवी कराववी नथी. मतां दिगंबरी साधु प्रादार सेवा भावे तो वे जलने पदो झाली ना रहेवुं जोइए, आहार पण एमने खपतो करी मुकवो जोइए, एक माणस थाली वगामनार जोइए. आ रीत बधी संयमी संयमी सारु करे, तो श्रसंयमी निर्वद्य काम शी रीते करो ? सावद्यज करशे अने ते सावद्य मुनिने लागशे तो पंच महाव्रत केवी रीते पालशे ते विचार दिगंबरीने करवानो a. श्वेतांबरी साधुसंयमी पासे कई पण करावे नहीं, पोताने सारु करेलुं पण वापरता नथी. गृहस्थे पोताने सारु कयुं होय तमांथी जज ले बे. फरीथी गृहस्थने पोताने सारु पल करवुं न पके एटले कोइ पण रीतनुं श्वेतांबरी मुनिने सावध
