________________
કકળે છે.” કેવી હિંમતવાન અને વાત્સલ્યમયી હશે એ માતા ! તમે તો તમારા સંતાનને હિતનાં બે વેણ પણ નથી કહી શકતાં. અને કેવો ધન્ય એ પુત્ર ! શી એની માતૃભક્તિ ! જાહેરમાં આટલો ઠપકો સાંભળીને પણ વસ્તુપાલ મા પર અકળાયા નહિ. એમણે માના દિલની વેદના પારખી. માની આંખમાં પોતાની ભલાઈની કામના વાંચી. અને મા જોડે નીચે આવ્યા. ગુરુમહારાજનાં ચરણોમાં માથું મૂક્યું. અને ગુરુમહારાજ પણ કેવા સમતાસાગર ! એમણે વસ્તુપાલને ઠપકાનાં બે વેણ પણ ન કહ્યાં. કેવળ પ્રેમભરેલી મીઠી ટકોર કરી –
"जीवादिशेति पुनरुक्तमुदीरयन्तः, कुर्वन्ति दास्यमपि वण्ठजनोचितं ये । तेष्वेव यद् गुरुधियं गुरवो विदध्युः, સોડ્ય વિભૂતિમ નિમવો વિર: ”
ઘણું જીવો ! ઘણી ખમ્મા !” આવી રીતે વારંવાર બોલ્યા કરે અને ખુશામત કરીને રાજી કરવા મહેનત કર્યા કરે, તેવા માણસોને જો મહાપુરુષો પોતાના “હિતકારી ગણતા હોય તો તો સમજવું જોઈએ કે સત્તાનો મદ માથે ચડી ગયો છે !
તેજીને ટકોરો હોય ! વસ્તુપાલ સમજી ગયા અને જૈન શાસનને એક પરમહંત પરમ શ્રમણોપાસક લાવ્યા. - હવે વારો હતો તેજપાલનો. એ કંઈ આવી રીતે શ્લોકમાં સમજે નહિ. ગુરુભગવંત એમની પ્રકૃતિ જાણે - બરાબર ઓળખે. પોલાદનો ઘાટ ઘડતાં પહેલાં એને બરાબર તપાવવું પડે એ સમજે. એમણે એક યુક્તિ કરી. તેજપાલનો અંગત મુનીમ હતો મુંજાલ, જૈન શ્રાવક અને સમજદાર. એને સાધ્યો,
13
