________________
“વસ્તુપાલ! આ શું કર્યું? થોડી ધીરજ તો ધરવી હતી. કાયદો કેમ હાથમાં લીધો ?”
ભટ્ટ સોમેશ્વર! કાયદાનો ભંગ તો જેઠવાએ કર્યો છે. સાધુની ભૂલ હતી તો જઈને એના ગુરુને કહેવું હતું. ગુરુ એને સજા કરત. પોતે મારવાની શી જરૂર? રાજસત્તા કરતાં ધર્મસત્તા હંમેશા મોટી હોય છે. અને ધર્મની બાબતમાં દખલગીરી કરવાનો કોઈને હક નથી. પછી એ રાજાનો મામો હોય કે રાજા પોતે હોય.”
“પણ આમને આમ તો આ મોત સામે ઊભું છે.”
“ભલે ! અનંતા ભવોથી મરતાં જ આવ્યા છીએ ને ! ધર્મના નામે મરવું શું ખોટું? એક મરણ આ રીતે થવા દો !”
પુરોહિતે જોયું કે મંત્રી મરણિયા બન્યા છે. ગયા સીધા રાજા વિસલદેવ પાસે.
“રાજનું કંઈક કરો. લશ્કરને અટકાવો.” “મંત્રીએ ભૂલ કરી છે તો એણે ભોગવવી પડશે.”
“પણ આવા લાખેણા માણસને આમ મરવા ન દેવાય. રાજ! કંઈક સમજો. આ માણસના હાથે રાજ્યનું કેટલું હિત થયું છે તે કેમ ભૂલી જાઓ છો ?”
“તો પછી એને કહો કે માફી માંગે.”
“મંત્રીશ્વર માફી નહીં માંગે. એણે કોઈ ભૂલ કરી જ નથી. એક વાત પૂછું ? તમારા દીકરાને કોઈ મારવા લે તો તમે એને શું કરો ? મંત્રી માટે તો સાધુ પેટના દીકરાથીયે વધીને છે.”
