________________
જીવોને દરિયાની કલ્પના પણ ક્યાંથી હોય ? કોઈ દિવસ તે વિષે સાંભળેલું પણ નહિ. એટલે પૂછ્યું કે દરિયો એટલે શું? પેલા મુસાફરે દરિયાનું વર્ણન કરવા માંડ્યું એમની સામે કે દરિયામાં અફાટ પાણી હોય, એટલું બધું પાણી કે એને ઓળંગવું હોય તો મોટાં વહાણોમાં બેસીને જ સામે પાર જઈ શકાય. એમાં મોતીપાકે. એમાં રત્નો હોય. એમાં માછલાં હોય. આપણા વિષ્ણુ ભગવાન એમાં જ વસે છે. દરિયાની દીકરી લક્ષ્મી – તે પણ એમાં જ રહે – ભગવાનની સાથે. પેલી જળપરી – એ પણ એમાં હોય. પ્રવાલ - પરવાળાના છોડ એમાં હોય. એમાં સેવાળ પણ ઊગે. અને દરિયાનું તો નામ જ રત્નાકર ! રત્નોનો ખજાનો ! અમે આવા દરિયાના કિનારે રહીએ છીએ, ભાઈ!
પેલા લોકોને થયું કે આવો દરિયો તો આપણે જોવો જ પડે. આ મરૂધરની ધરતીમાં તો જળ વગર કંટાળી ગયા છીએ. ક્યારેક દરિયા પાસે જઈશું.
હવે પેલો વટેમાર્ગ તો પછી જતો રહ્યો. પણ એક માણસના મનમાં થયું કે લાવ, એકવાર વેરાવળ જઈ આવું. એ નીકળ્યો ત્યાંથી. મુસાફરી કરતો કરતો આવ્યો વેરાવળ. સીધો દરિયાકિનારે જ પહોંચ્યો. દરિયાને જોતાં જ એ તો ઠરી ગયો કે આ હાહા ! આટલું બધું પાણી ! જેને પાણીના એકેક છાંટાની ને એકેક ટીપાંની કિંમત હોય તે આમ અગાધ મહાસાગર જુએ તો એની કેવી હાલત થાય !
એણે વિચાર્યું કે આમાં મોતી ને રત્નો ને પરવાળાં ને બીજું બધું ઘણું છે તે તો પછીથી જોઈશું. પહેલાં તરસ તો છીપાવી લેવા દે. એટલે એણે પોતાની સાથે લાવેલા દોરી-લોટો કાઢ્યાં ને દરિયામાંથી પાણી ભર્યું. પાણી ગાળ્યું અને મોંમાં એક
44
