________________
અને આ સાંભળતાં જ વસ્તુપાલે કાન પકડ્યા અને માફી માગી લીધી. વંદના કરીને વ્યાખ્યાન પણ સાંભળ્યું અને વિદાય લીધી.
તે વખતે એમને થયું કે આમને મારે કાંઈ ભેટ આપવી જોઈએ. પણ તે ક્ષણે પાસે કાંઈ જ હતું નહિ, એટલે નીકળી ગયા. પણ થોડુંક ગયા હશે ત્યાં સામેથી એક ભરેલું ગાડું આવ્યું. એમાં બોરીઓ ભરીને રોકડા રૂપિયા હતા, અને એ વસ્તુપાલના જ હતા ને તેમની પાસે જ આવી રહ્યા હતા. મંત્રીને જાણ થતાં જ હુકમ કર્યો કે આ આખું ગાડું લઈને તમે મલ્લવાદિસૂરિ પાસે જાવ અને એમને કહો કે વસ્તુપાલે આ ધન આપને લૂંછણામાં અર્પણ કર્યું છે.
ગાર્ડ પહોંચ્યું સાહેબ પાસે. સેવકોએ નિવેદન કર્યું કે મંત્રીશ્વરે ભેટ મોકલ્યું છે. મહારાજે તત્ક્ષણ તે લેવાનો ઈન્કાર કર્યો ને કહ્યું, વસ્તુપાલ મંત્રી ભીંત ભૂલ્યા ભાઈ ! હું સાધુ છું. હું ચૈત્યવાસી કે મઠપતિ છું એનો અર્થ એ નથી કે હું પૈસાનો પૂજારી છું. મારે માત્ર વહીવટ કરવાનો છે. આવો પરિગ્રહ કરવાનો મારો ધર્મ નથી. પાછી લઈ જાવ આ ભેટ !
જોજો ! સાધુની ખુમારી જોજો !
ગાડું પાછું ગયું. ત્યાં મંત્રી કહે કે હવે હું રાખ્યું નહિ. બે વચ્ચે રસાકસી ચાલી. પેલા કહે હું ન રાખું, તો મંત્રી કહે હું નહિ રાખું. ઘણી સમજાવટ થઈ, પણ કોઈ માને નહિ. છેવટે કોઈ તોડ તો કાઢવો જ પડે ! શું તોડ નીકળ્યો, ખબર છે ? મહારાજે વસ્તુપાલને પૂછાવ્યું કે તમે અહીંથી ક્યાં જવાના ? મંત્રીએ કીધું કે હું ભરૂચ જવાનો છું – ભૂગુકચ્છ. સ્તંભનક પાર્શ્વનાથની યાત્રા કરી, હવે ભૃગુકચ્છમાં મુનિસુવ્રતસ્વામીની યાત્રા કરીશ. તે જાણીને આચાર્યે કહ્યું કે ભરૂચમાં
47
