________________
આવી ઉદાત્ત ભાવનામાં રમમાણ મૈત્રીશ્વરનું પરલોકના પંથે પ્રયાણ થયું. ઉપસ્થિત સૌ એમના મંગલ મૃત્યુને અભિનંદી રહ્યા. શ્રદ્ધાવનત હૈયે સૌએ એમને અંજલિ સમર્પી.
શ્રીવર્ધમાનસૂરિજી મહારાજને આ સમાચાર મળ્યા. એમને કારમો આઘાત લાગ્યો. જૈનશાસનમાં ન પૂરી શકાય એવી ખોટ પડી હોવાનું એમને અનુભવાયું. શોકાÁ હૈયે એમણે વર્ધમાન તપ આરંભ્યો - આયંબિલની આરાધના શરૂ કરી. વર્ષો વીતતાં ગયાં અને અખંડ વર્ધમાન તપ પણ આગળ વધતો રહ્યો. ૧૪ વર્ષે એ પૂરો થવા છતાં આચાર્યશ્રીએ આયંબિલ ચાલુ જ રાખ્યા.
એક વખત આચાર્યશ્રી છ'રી પાલિત સંઘ સાથે આબુદેલવાડાની યાત્રાએ પધાર્યા છે. ઉંમર થઈ છે, કાયા ક્ષીણ થતી જાય છે, તબિયત જોઈએ તેવો સાથ આપતી નથી. સંઘે ખૂબ વિનવણી કરી - “સાહેબ ! હવે તો પારણું કરો.” આખરે આચાર્ય ભગવંતે એમની વિનંતિ સ્વીકારી અને કહ્યું કે “મને શંખેશ્વર પાર્શ્વનાથ પર અત્યંત આસ્થા છે, તેથી તેમનાં દર્શન કરીને પછી પારણું કરીશ”. અને તેમણે શંખેશ્વરની યાત્રા પ્રારંભી. પણ આબુથી શંખેશ્વર નજીક થોડું છે ? એમાંય આચાર્યશ્રીની વૃદ્ધાવસ્થા. ધીમે ધીમે ચાલતા જાય છે અને શંખેશ્વર તીર્થ નજીક આવતું જાય છે. પણ એક દિવસ રસ્તામાં એક ઝાડ નીચે અચાનક તેઓ બેસી ગયા. તબિયતમાં અચાનક ફેરફાર અનુભવાયો. આચાર્યશ્રી સમજી ગયા કે અવસ્થા પહોંચી. એમણે અંતિમ આરાધના આદરી અને શંખેશ્વર પાર્શ્વનાથના ધ્યાનમાં જ સમાધિપૂર્વક કાળધર્મ પામ્યા.
35
