________________
(66)
66
ઉપમિતિ ભવપ્રપંચા કથા
એક સ્થાને બે રહી શકતા નથી. (ઋજુતા, અચૌર્યતા અને તેયમાયા).
અત્યારે ધર્મપ્રાપ્તિ માટે વામદેવમાં જરાપણ યોગ્યતા નથી. ગુરુદેવના વચન પર વિમળે પૂર્ણ શ્રદ્ધા રાખી.
આ બાજુ વામદેવ ત્યાંથી નાસીને કાંચનપુર તરફ ગયો. ત્યાં એક સરળ શેઠને મળ્યો. તેમણે તેને પુત્રની જેમ રાખ્યો. પણ તેના મનમાં તો પોતે બધું ક્યારે ચોરીને ભાગી જાય તેવી તક શોધવા માંડ્યો. એક દિવસ શેઠને બીજે ઠેકાણે જમવા જવાનું થયું. શેઠ બધું સોપીને (વામદેવને) બહાર ગયા. તેણે ઘરમાંથી સઘળું ઝવેરાત કાઢીને જમીનમાં દાટી દીધું. પણ ચોકીદાર અને કોટવાળ જોઈ ગયો. શેઠ આવ્યા ત્યારે તેણે બધું ચોરાઈ ગયું હોવાની ખબર આપી. પણ કોટવાળે શેઠને કહ્યું બધું વામદેવે જ કરેલું છે એમ કહી તે માલા કાઢી લાવ્યો. રાજાએ તેને મારી નાખવાનો હુકમ કર્યો પરંતુ દયાળુ શેઠે કરગરીને છોડાવ્યો. એકવાર કોઈ વિદ્યાસિદ્ધપુરુષે રાજાનો ભંડાર તોડ્યો. રાજાને વામદેવ પર શક જવાથી તેને મારી નાખ્યો. ત્યાંથી મરીને પશુસ્થાનમાં ખૂબ રખડ્યો.
જે પ્રાણીઓ પ્રાણઇન્દ્રિય, માયાકપટ અને ચોરીમાં આસકતા હોય છે તેને આ ભવમાં જ અનેક પ્રકારનાં દુઃખો અને વિડંબનાઓ થાય છે. જો આ તત્વ બરાબર સમજાય તો તેય (ચોરી), માયા અને ધ્રાણેન્દ્રિય પર આસક્તિ પ્રયત્નથી છોડી દેવી જોઈએ.
આ પ્રમાણે સંસારીજીવને સદાગમ અને સત્સંગનો સમાગમ મળ્યો, પણ ઋતુ વિના જેમ વૃક્ષને ફળ ના બેસે તેમ યોગ્ય તૈયારી વિના તેનો લાભ તેને ના મળ્યો. ન મળવાનું કારણ મહામોહનાં બાળકોની સોબત હતી. આપણે આ દુર્ગુણોથી સાવચેત રહેવાનો પ્રયત્ન કરવો જોઈએ. વિવિધ દુઃખોને ભોગવી, ભવિતવ્યતાએ પુણ્યોદય સાથે આનંદનગરે મોકલ્યો.
