Pathik 1993 Vol 33 Ank 03

Author(s): K K Shastri and Other
Publisher: Mansingji Barad Smarak Trust

Page 8

“મઘમઘતાં ફૂલડા
શ્રી ચંદ્રકાત ન. ભટ્ટ
નવાપુર ગામમાં અમીચંદ શેઠની ડેલી અને એ ડેલીની જમણી બાજુ અમીચંદ શેઠની કરિયાણાની દુકાન. આ દુકાનમાં સરી વસ્તુ જા બંધ અગર છૂટક સાફસફ થયેલી જ મળે. સમાજના ગરીબ અને તવંગર વર્ગમાં આ અમીચંદ શેઠની આણ વર્તાય. પિસ્ટ ઓફિસમાં કામ કરતે ટપાલી કે પછી ગ્રામ પંચાયતને પ્રમુખ પણ આ દુકાને આવે તે એ બંનેને માનભર્યો આવકાર તે સરખે જ મળે.
આ અમીચંદ શેઠ ૮મે વર્ષે વિધુર બન્યા અને પૂરો પંચાશી વર્ષનું આયુષ ભોગવી, અમીચંદ શેઠમાંથી અમીચંદબાપા બની સ્વર્ગે સિધાવ્યા. એમના સ્વર્ગવાસનાં સાત વર્ષ પછી પણ આજે એ દુકાન અમીચંદબાપાની દુકાનના નામે જ જાણીતી છે.
બાપાની લીલી વાડીમાં બે પુત્રે સોમચંદ અને રૂપચંદ, બે વહુઆરુઓ તથા મેટા સેમચંદને એક પુત્ર અને નાના રૂપચંદને એક પુત્ર તથા એક પુત્રી, આમ સાત છવ આનંદના કિલ્લેલ કરી રહ્યા છે. આ કુટુંબમાં એટલે બધે સ્નેહ કે દેરાણી જેઠાણનું આપું કરે અને જેઠાણી દેરાણીનું. સગી બહેને કરતાં પણ વિશેષ હેત આ દેરાણી જેઠાણું એકબીજુ પર રાખે છે.
મોટો સેમચંદ બહારગામથી માલ ખરીદવાનું તથા ઉધરાણી વગેરેનું કામ કરે અને નાને રૂપચંદ દુકાન સંભાળે. ગામમાં કરિયાણાની બીજી બે દુકાન ખરી, પરંતુ અમીચંદ બાપાની દુકાને લેકેની અવરજવર વધારે રહેતી, કારણ કે ભેળસેળ વગરને માલ અને વાજબી ભાવ લેવાની બાપાની શિખામણ બેય ભાઈઓએ લેખે લગાડી હતી.
છોકરાં જેઠાણને “બેટી બા” અને દેરાણીને “નાની બાના મીઠા સંબંધનથી બોલાવતાં.
પિતાની નાની બહેનનાં લગ્ન લેવાથી દેરાણ પિયર ગઈ હતી, પરંતુ ત્યાં લગ્ન પતી ગયા પછી એમના મોટા ભાઈને ‘ટાઈફોઈડ તાવ આવતા હતા એટલે બીજા પંદર દિવસ વધારે રોકાવા માટે જેઠાણી પર પત્ર મોકલ્યું હતું. આ પત્ર નવાપુર આવ્યું ત્યારે પાડોશમાં રહેવા આવેલી નંદુ પણ ગપાટા મારવા જેઠાણુને ત્યાં બેઠી હતી.
પુરણ હેય કે સ્ત્રી, કોઈનું સારું જોઈને કોઈ ખુશ થતુ હોય તે કોઈ કોઈ એનું બૂરું કેમ થાય એના મનસુબા ઘડતું હોય. દેરાણું જેઠાણુંને સીડી મીઠી વાત કરતી જોઈને આ નંદુના પેટમાં મૂળ ભોંકાતી અને કેઈ જોતું ન હોય ત્યારે પિતાનું મેં મચકોડી પણ લેતી.
મનુષ્યમાં રહેલી ઈષ્યવૃત્તિ જ્યારે જાગ્રત થાય છે ત્યારે પિતે શું કરે છે એનું ભાન રહેતું નથી. નંદ પણ આમાંની એક હતી. પિતાની આ અધમ વૃત્તિ સંતોષવા એકબીજીને લડાવી મારવાની વિદ્યા પણ અજમાવતી, એકબીજીની ગેરહાજરીમાં કાનભ ભેરણું કરવાનું ચૂકતી નહિ. બેય દેરાણી જેઠાણી નંદુની વાતને હસી કાઢતી ત્યારે નંદુના દિલમાં આગને ભડકે સળગી ઊઠતે. આજે દેરાણીના આવેલા પત્રની વાત જાણી લીધા પછી સારો મોકો મળે છે જાણી જેઠાણીને કહ્યું :
હું નહી કહેતી કે તમારી દેરાણી પાંચ દિવસમાં પાછી નહિ આવે ? જોઈ લ્યો, જોઈ લ્યો, મેં કહ્યું હતું એમ જ થયું ને ?”
“મારી દેરાણુને એવી ઘેાડી ખબર હતી કે એને ભાઈ બિમાર પડશે ? પથિક]
ડિસેમ્બર/૧૯૯૩