________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
રહેતી નથી. સાંભળ, આ બાબતને રેલો તે આપણી નીચે આવે છે. બાકી જે ન કહેવા જેવું હોય તે ન જ કહુને ? તું ચિંતા ન કર. આ ચાલ્ય'. - સમીરે એને ચૂપ રહેવાનો ઈશારો કર્યો ત્યાં તે પાછા વળી અંધકાર એને ગળી ગયો. સમીર આવીને ઘસઘસાટ ઊંઘતે હતે. મળમુકું થવાને થોડી વાર હતી. એને પિતાના કાર્યથી સતેષ હતું એટલે નિરાંતે ઊંઘતે હતે. દરમ્યાન ન મારવા નીકળેલા ગામના જ એના મિત્રના પિતા પલીસ પટેલે મજાક ખાતર સમીરના ઓઢવાનામાં બંદૂકને આગળનો ભાગ છે અને જાડા અવાજે કઈક બેલ્યા. સમીર ભર ઊંધમાંથી એકાએક જાગી ઊઠ્યો, એને મિત્રના પિતાને બદલે અન્ય વિદેશી ઓફિસર દેખાયા. સાથે ઓઢવાનું ઓઢી ઊભેલા ગુરુજીને બદલે પોલીસે દેખાયા અને ઘડીના øા ભાગમાં વિચારી એ પેલા પોલીસ પટેલના ચરણમાં આળેટી પડયો, માફી માગવા લાગ્ય, રડવા લાગ્યો ! “માફ કરે..માફ કરે, સાહેબ! એ તે મેં નહિ પેલા સુરેશ્યાએ તેડયું છે !” એને ખબર હતી કે વિદેશી અફરે કેટલું મારતા હતા. વળી પોલીસ પટેલ અને દોડી આવેલા અન્ય ગુરુજીને વધારે મજા આવવા લાગી. પોલીસ પટેલે મૂછમાં ગુસ્સે એકતાં પૂછવા માંડયું: ‘બેલ, બેલ ! શું તોડયું હતું ? સાચે સાચું બેલ'. અન્ય સહુના હાસ્યથી સમીર પરિસ્થિતિ પારખી ગયો અને જાણે કશું બન્યું જ નથી એમ પડવો રહ્યો. પેલા લોકોએ જ એને જગાડવા ઘણા પ્રયત્ન કર્યા, પણ કહ્યું છે ને કે “જાગ બમણું ઊધે’ જેવું લાગતું હતું, સમીરને ઢંગ ચાલુ જ હતું. કોઈક સ્થળે બેટરી લાગતી તે એક આંખથી જોઈ લે. એને તે માત્ર પશ્ચાત્તાપ જ કરે હતું. જે બફાઈ ગયું છે તેમાં થઈ શું શકે?
પેલા બધાય કંટાળી યથાસ્થાને જતા રહ્યા પછી સમીરનું મન વિચારે ચડ્યું : “આવી ઠંડીમાંય પ્રજા નિરાતે ઊંઘતી હોય તે આ પિલીસ પટેલને લીધે જ, અત્યારે બધાં ઊ દે છે ત્યારે એ જાગે છે. ધન્ય છે એમને. નટુના પપ્પા છે માટે નહિ, પણ એક ઈમાનદાર અધિકારી છે માટે.”
આ પછી એ પેલા બફાઈ ગયેલા વિચારે એને પીછે પકડયો, પણ પુછાય કેને? આખરે જવ કરડયું હોય એમ પડી જ રહ્યો.
- સવારથી સમાચાર આવ્યા કે કઈ બેવકૂફે ડબલુંય તેડી નાખ્યું. એ અને સુરેશ પણ ટેળામાં વાએ જ વળગેલા. ગામડામાં એક તે આટલે દૂર પિસ્ટનું ડબલું હતું. બિચારા હરિભાઈ માસ્તર એની સંભાળ લેતા'તાને? તોડનારને એનું ભાન હિ હોય !'
ગળામાં સમીર સુરેશે વાત કરતાં કરતાં એકબીજાની સામે જોયું, પણ કોઈને ખબર ન પડે એવી રીતે.
એટલામાં પક્ષા મામાને જુવાન જોધ દીકરો રઘલે સમીરને એની વિચારતકામાંથી જગાડતા કહેવા લાગેઃ “હા, હાલે, બાપા ! ઘરે નહિ આવવું ? આ તે સમીરભાઈ સેને? અમ ભઈલા ! હા, નમસ્તે ! હંધાં હારો સને : “હા” સમીર હકારમાં ડોકું ધુણાવ હતે.
તમેય સમીરભાઈ, પરવારીને ઘરે આવજો, હે કે? બાપા! હાલે...હાલે “એ આવજે, સમીરભાઈ , પશા મામાને હાથ ઝાલી લઈ જતાં, લઈ જતાં રઘુ બેલતો હતો. સમીર છૂટે પડયો. એની આંખોનાં કેડિયાં શ્રાવણ-ભાદરવો વરસાવી રહેલાં હતાં.
એણે પાછળ જોયું તે પેલે મહામાનવ દીકરાને હાથ પકડી કંઈક બબડતી બબડતા જઈ રહ્યો હતે. છે. નિત્યાનંદ સોસાયટી, ઘાટડિયા, અમદાવાદ-૩૮૦૦૬૧
ડિસેમ્બર/૧૯૯૩
પિયિક
For Private and Personal Use Only
