________________
નાની બાળકીનું દૃષ્ટાંત...
બેસતા વર્ષે એક નાનકડી બાલકી ફૂલની છાબડી લઈને રસ્તા પર દોડી રહી હતી. કોઈએ પૂછયું, તું કયાં જાય છે? બાલકીએ કહ્યું, ભગવાન પાસે, વરસો વીત્યાં તે બાલકી કિશોરી થઈ ફૂલ લઈને જતી તેને પૂછવામાં આવ્યું, અય બાલકી! તું કયાં જાય છે? તેણીએ જવાબ આપ્યો, આ ફૂલ હું મારી વેણીમાં નાખવા લઈ જાઉં છું. વરસો વીત્યાં તે બાળા યુવાન થઈ, ફૂલ લઈને જતી હતી, એય! ફૂલ લઈને કયાં જાય છે? આ તો હું એમના માટે(મારા પતિ માટે) ફૂલો લઈને જાઉં છે. પછી તે યુવતી વૃદ્ધ બને છે, વિધવા પણ થાય છે. હાથમાં લાકડી લઈને ઠક ઠક ચાલી રહી છે, પૂછયું કોઈકે, માજી! કયાં જાઓ છો? જવાબ મળ્યો, બેટા! ભગવાન પાસે જાઉં છે. આ ચાર અવસ્થાની વાત કરી ઉપદેશનો સાર એટલો જ છે.
તમારું નવું વર્ષ ભગવાનથી અને વરસનો અંત પણ ભગવાનથી અમાસના દિવસે પણ આપણે ભગવાનને સંભારીએ છીએ. બાળકીની જેમ બે અવસ્થા, એક પોતાના માટે ફૂલોની હતી તેમ એક વચલી અવસ્થામાં આત્મકલ્યાણ કરવું જોઈએ. અને યુવાન અવસ્થામાં તેમના માટે પતિ માટે) ફૂલોની જેમ બીજાના પરોપકારનાં કાર્યો કરવા જોઈએ.
ગૌતમસ્વામિને આજે યાદ કર્યા વિના રહેવાય નહિ વીર પાસે દીક્ષા લીધા પછી ગૌતમ બાળક જેવા સરળ રહ્યા. નમ્ર હતા તો સરળતા આવી. કેવી? પ્રભુ જયારે જયારે આજ્ઞા કરતા તો સ્વીકાર કરી લેતા. આનંદશ્રાવકના અવધિજ્ઞાન અંગે જયારે ઉપયોગ વિના બોલીને આવ્યા અને ભગવાને કહ્યું કે, આ તું બરાબર કરીને નથી આવ્યો જા, મિચ્છામિ દુક્કડં દઈ આવડતો દોડતા ગયા અને મિ. દઈ આવ્યા. આવા મોટા ચાર જ્ઞાનના ધણી જો અભિમાન હોત તો ન ગયા હોત. છેલ્લે પાવાપુરીના ચાતુર્માસમાં... ખબર હતી કે બધા જ દેશના સાંભળે છે, અને મને જ દેવશર્માને પ્રતિબોધ કરવા મોકલે છે? અપીલ જ નહિ. ભગવાનની આશા એ જ એમને મન મહાન ચીજ
હતી.
પચાસ હજાર શિષ્યોના ગુરૂ હોવા છતાં ગજબની નમ્રતા ગજબનો વિનય. એટલા જ માટે તેઓ જેને જેને દીક્ષા આપતા તેને અવશ્ય કેવલજ્ઞાન થાય આવી તેઓની લબ્ધિ હતી. ગૌતમસ્વામિનું અભિમાન ગણધરપદ અપાવનારૂં બન્યું. તેમનો રાગ ગુરૂભકિત કરાવનાર થયો તેમનો ખેદ કેવલજ્ઞાન અપાવનાર થયો.
ગૌ-ગાય-કામધેનુ જેવા ગૌતમ તત્તરૂ-કલ્પતરૂ જેવા ગૌતમ મ-મણિ-ચિંતામણિ જેવા ગૌતમ આ રીતે ગૌતમસ્વામિનું નામ મહામંગલકારી છે.
