________________
૨૩
ધિક્કાર ! ધિક્કાર! મરુ દેશના લેકે જેમ આંબાને છેડી કેરડાં પાસે જાય તેમ આ લેાકેા મને છોડીને એ પાંખડી પાસે જાય છે. શુ' મારી આગળ કાઈ ખીને સર્વજ્ઞ છે ? સિંહની આગળ બીજે કાઈ પરાક્રમી હાય જ નહીં. કદિ મનુષ્યેા તે સૂખ હાવાથી તેની પાસે જાય, તા ભલે જાએ. પણ આ દેવતાઓ કેમ જાય છે? તેથી તે પાખડીનેા દલ કોઇ મહાન લાગે છે. પરંતુ જેવા એ સર્વાંગ હશે તેવા જ આ દેવતાએ પણ જણાય છે. કેમકે જેવા યક્ષ હાય તેવા જ લિ અપાય છે. હવે આ દેવે અને માનવાને દેખતાં હુ તેના સર્વજ્ઞપણાને ગવ હરી લઉં. આ પ્રમાણે અહકારથી ખેલતા ગૌતમ પાંચસે શિષ્યો સાથે સમેાસરણમાં આવ્યેા. પ્રભુની સમૃદ્ધિ અને તાદૃશ તેજ જોઇ, “આ શું?” એમ ઈન્દ્રભૂતિ આશ્ચય પામી ગયે. એવામાં તેા હું ગૌતમ! ઇન્દ્રભૂતિ ! તું અહિં ભલે આવ્યે ” આ પ્રમાણે જગદ્ગુરૂએ અમૃત જેવી મધુરવાણી વડે કહ્યું. તે સાંભળી ગૌતમ વિચારમાં પડયે! કે, શુ' આ મારા ગોત્ર અને નામ પણ જાણે છે.? અથવા મારા જેવા જગપ્રસિદ્ધ માણસને કાણુ ન જાણે. પણ જો મારા હૃદયમાં રહેલા સંશયને તે જણાવે અને તેને પેાતાની જ્ઞાન સ`પત્તિ વડે છેઠ્ઠી નાખે તે તે ખરા આશ્ચર્ય કારી છે એમ હું માનું. આ પ્રમાણે વિચાર કરતા એવા સ'શયધારી ઈન્દ્રભૂતિને પ્રભુએ કહ્યું કે ‘ હું વિપ્ર ! જીવ છે કે નહીં ?' એવા તારા હૃદયમાં સંશય છે. પણ હું ગૌતમ, જીવ છે, પરંતુ તે ચિત્ત, ચૈતન્ય, વિજ્ઞાન અને સંજ્ઞા વગેરે લક્ષગ્રોથી જાણી શકાય છે. જો જીવ ન હાય તે પુણ્યપાપનું પાત્ર કાણુ ? અને તારે આ યાગ, દાન વગેરે કરવાનું નિમિત્ત પણ શું ?” પાંચસેા શિષ્યા સાથે ઇન્દ્રભૂતિ દીક્ષા લે છે.
આ પ્રમાણે પ્રભુના વચન સાંભળી તેણે મિથ્યાત્વની સાથે સદેહને છેાડી દીધા અને પ્રભુના ચરણમાં નમસ્કાર કરી લ્યેા, હુ સ્વામી, ઊંચા વૃક્ષનું માપ લેવાને નીચા પુરુષની જેમ હું
