________________
રાત્રિએ દુર્થાન ચિંતવ્યું, પણ તે વગર વિચારનું છે, કારણ કે આ જીવે નારકના તીવ્ર દુખે અનેક સાગરોપમ સુધી ઘણીવાર સહન. કર્યા, તે દુઃખ આગળ આ દુખ શા હિસાબમાં છે ? એ કેણ, ભૂખ હોય - જે ચક્રવર્તીની ઋદ્ધિ મૂકી દાસપણું સ્વીકારે? એ. કેણ હોય કે જે ચિંતામણિ મૂકીને પત્થર ગ્રહણ કરે ? હે મેઘ !' નારકને દુખને પાર આવે છે તે મનુષ્યને દુઃખને પાર કેમ. ન આવે ? તુચ્છ સુખને માટે ચારિત્ર રત્નને ત્યાગ કરવો એ શું ધીર પુરુષનું કામ છે? મરવું સારું છે. પણ ચારિત્રનો ત્યાગ કરે એ ઠીક નથી. ચારિત્રનું કષ્ટ જ્ઞાનસહિત છે, માટે તે મહાફલદાયક છે. વળી તેજ પૂર્વ ભવમાં ધર્મને માટે કષ્ટ સહન કર્યું હતું, તે કષ્ટથી તને આટલું ફળ મળ્યું, તે તારા પૂર્વ ભવની વાત સાંભળ--
મેઘકુમારને પૂર્વભવ | તું અહીં ત્રીજે ભવે વૈતાઢય પર્વતની ભૂમિમાં છદં તુ શળવાળો, વેતવર્ણવાળો અને એક હજાર હાથીઓને સ્વામી હસ્તિરાજ હતા. એક દહાડો ત્યાં વનમાં દાવાનળ લાગે તેથી,
જ્ય પામીને તે હાથી ત્યાંથી નાસવા લાગ્યો. નાસતાં નાસતાં તરસ્ય થશે. એટલામાં બહુ જ કાદવવાળા એક તળાવ પાસે પહયે.. તળાવમાં જવાના સારા માર્ગથી તે હાથી અજાણ હતો, તેથી તેમાં જતાં કાદવમાં ખેંચી ગયે; એવી રીતે પાણી અને તળાવના કિનારાથી ભ્રષ્ટ શ. વટલામાં તેના પહેલાનાં વિરી એક હાથીએ ત્યાં આવી તેને ઘાયલ કર્યો, તેથી સાત દિવસ સુધી મહાવેદના સેગવી મરણ પામો. ત્યાંથી સરીને વિંધ્યાચળ પર્વતમાં લાલ રંગવાળો હાથી, શ. શ્રેક વખતે દૂર સળગેલે દાવાતલ દેખીને તે હાથીને જાતિસ્મરણ જ્ઞાન શકું. પોતાને પૂર્વ ભવ યાદ આવ્યું, પછી એવા દાવાનળથી બચવા સાટે તે હાશીએ ચાર ગાઉનું મહલું બનાવ્યું. તે માંલ્લામાં માસાની આદિમાં તથા અંતમાં જે કંઇ ઘાસ, વેલા. amતે સર્વે મૂક્યાંથી ઉખેડી.સાફ શેખે- હવે એક વખતે તેજ
