________________
વીર પ્રભુના પરમભકતો
ધન્ના શાલિભક રાજગૃહ નગરમાં ગોભદ્ર નામે શેઠ હતું. તેને ભદ્રા નામની શેઠાણી હતી અને શાલિભદ્રનામે પુત્ર હતે શાલિભદ્ર ઉમર લાયક થયે ત્યારે ગોભદ્ર શેઠે તેને બત્રીશ કન્યાએ પરણાવી. શેઠ મૃત્યુ પામી દેવલેક ગયા. શાલિભદ્ર માતાની દેખરેખ નીચે સુખ ભેગવવા લાગે. એક વખત કોઈ પરદેશી વેપારી રત્નકંબળ લઈ રાજગ્રહી આવ્યું. રાજાએ ઘણી કિંમતી રત્નકંબળ ખરીદી નહિ, પણ
જ્યારે ચેલણાએ રત્નકંબળની હઠ લીધી ત્યારે શ્રેણિકે વેપારીને પાછા બેલા અને કહ્યું, “એક રત્નકંબળ આપ.” વેપારીએ કહ્યું
એ સોળે કાંબળે ભદ્રા શેઠાણીને આપી છે. ” રાજાએ સેવકને શેઠાણી પાસે મોકલ્યા અને કિંમત આપી એક રત્નકંબળ લઈ આવવા કહ્યું. સેવક શેઠાણી પાસે ગયે. શેઠાણીએ કહ્યું, “મેં તે. તે કંબળાના પગ લુંછણીયા કરાવી પુત્રવધૂઓને સોંપ્યા છે. ” સેવકે રાજાને આ વાત કહી. રાજા શાલિભદ્રને મળવા આતુર થયે. તે તેને ઘેર આવ્ય, ભદ્રાએ રાજાને ચેથેમાળ બેસાડી અતિઆતિથ્ય ર્યું અને ઉપરના માળ બિરાજતા શાલિભદ્રનદાસી દ્વારા કહેવડાવ્યું કે રાજા તને મળવા આપણા ઘેર પધાર્યા છે. શાલિભદ્રે કહ્યું, “તેને જે આપવું હોય તે આપી વિદાય કરે.” ભદ્રા જાતે ઉપર ગઈ અને સમજાવ્યું કે, “રાજ આપણું ૨વામી છે અને આપણે તેની પ્રજા છીએ.” શાલિભદ્ર નીચે આવ્યા. રાજાને નમ્યું અને તુર્ત ઉપર ચાલ્યા ગયે. પણ તેના મનમાંથી રાજા આપણા સ્વામી છે તે વાત ન ગઈ. તેણે વિચાર્યું. “મારે માથે સ્વામી, એટલી મારા પુણયમાં ખામી.”
આ અરસામા ધર્મ જોષસૂરિ રાજગૃહીમાં સમવસર્યા તેમની
