________________
અભયકુમારની દીક્ષા
અભયકુમારને શ્રેણિક દરરોજ કહે કે, “તું રાજ્ય સ્વીકાર.” - અભયકુમાર કહે, “થાય છે, શી ઉતાવળ છે?' એક વખત અભયકુમારે વીરપ્રભુને પૂછયું, “ભગવંત ! છેલે રાજર્ષિ કે?” ભગવાને જવાબ આપે, “વીતાભય નગરને ઉદાયન રાજા.” આ જવાબ સાંભળી અભયકુમાર વિચાર મગ્ન બને. તે શ્રેણિક પાસે આવ્યા અને કહેવા લાગ્યા. “મારે રાજ્ય ન જોઈએ. કારણ કે હવે રાજા થનારના નસીબમાં દીક્ષા લખાઈ નથી. રાજા બની હું ભવહારી જવા માગતું નથી. હું તે ભગવાન પાસે જઈ દીક્ષા લઈશ.” શ્રેણિ કની સંમતિ મેળવી અભયકુમારે પ્રભુ પાસે દીક્ષા અંગીકાર કરી. રૂડી રીતે પાળી, કાળધર્મ પામી અભયકુમાર દેવ થયા. મેઘકુમાર
શ્રેણિક ભાગ્યશાળી હતા. અભયકુમાર જેવા તેને ધર્મિષ્ઠ કુંવરો હતા. એક વખત વીર પ્રભુ પૃથ્વી પર વિચરતા વિચરતા રાજગૃહ નગરની બહાર ઉદ્યાનમાં સમોસર્યા હતા. પ્રભુની દેશના સાંભળવા રાજા શ્રેણિક, કુંવર મેઘકુમાર વગેરે ગયા. દેશના સાંભળી મેઘકુમારને વૈરાગ્ય આવવાથી તેણે પિતાની આઠ સ્ત્રીઓને ત્યાગી, કેટલીક મહેનતે માતાપિતાની રજા લઈ, વીર પ્રભુ પાસે દીક્ષા લીધી. પછી - ભગવાને મેઘકુમારને સાધુને આચાર શિખવવા સ્થવિરોને સેં. હવે રાત્રિને વિષે અનુક્રમે સંથારાઓ કરતાં, મેઘકુમારને સંથારે સર્વસાધુઓને છેડે, ઉપાશ્રયના બારણા પાસે આવ્યા. ત્યાં માત્રુ વગેરેને માટે જતા આવતા સાધુઓના પગની ધૂળથી તેને સંથારે ભરાઈ ગયે, તેથી આખી રાતમાં ક્ષણવાર પણ નિદ્રા આવી નહીં. તેથી તે વિચાર કરવા લાગ્યા, “અહેમં કયાં મારી શુખ શય્યા અને કયાં આ પૃથ્વી પર એળેટવું ?” આવું દુઃખ મારે કયાં સુધી સહન કરવું ? માટે હું તે પ્રભાતમાં પ્રભુની રજા લઈ પાછો ઘેર જઈશ એમ વિચાર કરી, પ્રભાત થતાં જ્યારે પ્રભુ પાસે આવ્યું, ત્યારે પ્રભુએ મિષ્ટ વચનેથી બોલા – હે વત્સ ! તેં
