________________
કલ્યાણકર જિનશાસન
( ૮૧
-
-
- -
-
બધા સાધુઓને ભેગા કર્યા. એકને માથે એક મૂર્તિ મૂકી અને કહ્યું કે, “અત્યારે અંધકારમાં ચાલ્યા જાઓ.” બધા સાધુએ રાત્રે મૂર્તિ ઉપાડી ચાલ્યા ગયા. આવા સય સાધુ રાત્રે ગામ પણ છેડી શકે; માથે મૂર્તિ પણ ઉપડી શકે. આ શાસનની રક્ષાને પ્રશ્ન-પ્રતિકારક્ષાનો પ્રશ્ન છે.
બીજે દિવસ થયેઅને પ્લેચ્છ ગામ પર તૂટી પડયા. આખું ગામ ખાલી થઈ ગયું હતું. બધું વેરવિખેરડુંતું. શ્લેષ્ઠ ઉપાશ્રયે–દેરાસરે પહોંચ્યા. તે દેરાસર આખું ખાલી હતું. પ્રતિમાઓ તેડવી હતી પણ પ્રતિમાઓ હતી જ ક્યાં?
યક્ષદેવસૂરિજી ઉપાશ્રયમાં બેઠા હતા. સ્વેચ્છે ત્યાં પહોંચ્યા. તેમને મારવા લાગ્યા. આ મૂંડીઆએ જ આ ધંધા કર્યા છે. આણે જ મૂતિઓ મોકલી દીધી છે, સંતાડી છે. એમ વિચારીને શ્લેષ્ઠ યક્ષદેવસૂરિજીને મારવા લાગ્યા. પછી તેમને થાંભલા સાથે બાંધ્યા. “ખૂન કરે આનું, જાનથી ઉડાવી દો.” એકે કહ્યું ત્યારે બીજે બેલ્યો કે, “એમ નહીં, રિબાવી રિબાવીને મારી નાંખે. બે-ત્રણ દી ભૂખે મરવા દો. પછી મારી નાખે.” છેવટે મહારાજ સાહેબને કચકચાવીને બાંધ્યા.
. મુછાળાની મૂછનાં પાણી ઊતરી જાય; બુદ્ધિ બહાવરી બની જાય તેવા વિકટ પ્રસંગમાંથી પણ ધર્મશાસન હેમખેમ નીકળી ગયું છે. જ્યાં આપણું બુદ્ધિ પણ કામ ન કરે, તર્ક પણ કુંઠિત થાય, ત્યાં દેવી બળ વહારે આવે. કદાચ થોડું મોડું થાય, પણ સફળતા તે મળે જ .
