________________
સ્યાદ્વાદ
૧૩૩
સૌંસારનાં સર્વ પાપાને જેણે ત્યાગી દીધાં છે તે શ્રાવક જિનપૂજાને બદલે વિરતિમાં જ રહે તા તેમાં કોશ વાંધેા નથી. જેને આર’ભ-સમારંભના પાપાના મેલ લાગતા હાય તેને આ જિનપૂજા સ્વરૂપ સ્નાનની જરૂર છે. સાધુ કે ઉચ્ચ શ્રાવકને તેની જરૂર નથી.
ભગવાનની ભક્તિ અંદરની વાસના મઢવા માટે છે. પ્રભુભકિતમાં વાજિંત્રો હાય, ગીત ગવાતાં હાય, સુવાસિત પુષ્પો ભગવતને આરેાપાતાં હોય. ધૂપસળીની સુવાસ ચારે આજુ મઘમઘતી હોય. આ બધું વાતાવરણ ગૃહસ્થના ચિત્તને જલકી ઘેરી લે છે. સ્નાત્ર પૂજા ભણાવતી વખતે પ્રભુભકિતમાં એકાકાર થઈ જવાય છે. ત્યાં એવાં સાધના છે, જેથી ગૃહસ્થનુ માથુ' ડેલી ઊઠે છે, ભક્ત નાચી ઊઠે છે. પ્રભુની ભકિત એકરસથી, એકતાનથી કરવામાં આવે તે ચારિત્ર સાહનીય કમના ભુક્કા ખેલાવી દેવામાં ગૃહસ્થને વાર ન લાગે, અને આ મેાહનીય કેમ તૂટ એટલે સસારની વાસના ઉખડી જાય. પછી શ્રેષ્ઠ માર્ગ મેાક્ષ માગ ચારિત્ર્ય ધમ પ્રાપ્ત થાય. આમ ગૃહસ્થને માટે તે સામાયિક વગેરે કરતાં ચ જિનપૂજા વધુ શ્રેયસ્કરી અની જવા સ’ભવ છે, કા
આથી જ જિનપૂજામાં થતી હિંસા પણ પરિણામમાં -અનુબંધમાં અહિંસા બની જાય છે માટે જ તે હિંસા ક્ષન્તબ્ધ છે.
પણ સબૂર ! ર્હિંસા એ અહિંસામાં transfer થાય તા જ તે હિંસા ક્ષન્તન્ય ગણાય.
