________________
ધર્મબોધ-ચંથમાળા : ૪૪ :
પુષ્પ વિંધ્યાચલ પર્વતમાં તું મેરુપ્રભ નામને હાથી થયે અને ત્યાં પણ અનેક હાથણુઓથી પરવરેલો છતે વનનાં ફળ-ફૂલ તથા ઘાસ ખાતે અને આનંદમાં રહેતે. એવામાં એક વખત દવ જે, એટલે જાતિસ્મરણ જ્ઞાન ઉત્પન્ન થયું અને આ વખતે દાવાનળના દાહમાં સપડાવું ન પડે તે માટે એક જન જેટલી જગ્યામાંથી ઝાડપાન ઉખેડી નાખી મેદાન બનાવ્યું. હવે કાલક્રમે તે વનમાં પણ દવ લાગે એટલે તે એ મેદાનમાં આશ્રય લીધે અને વનનાં બીજા પ્રાણીઓ પણ આશ્રય લેવાને માટે દોડી દેડીને ત્યાં આવ્યા. એ રીતે આખું મેદાન વનનાં પશુઓથી ભરાઈ ગયું. આ વખતે કાનના મૂળમાં ખુજલી આવવાથી તેને ખંભાળવા માટે તે એક પગ ઊંચે કર્યો, ત્યાં એક સસલે તે જગાએ ગોઠવાઈ ગયે. હવે કાન ખંજવાળ્યા પછી તું પગ નીચે મૂકવા જતો હતો ત્યાં સસલો જોવામાં આવ્યા અને તારા દિલમાં કરુણા ઉત્પન્ન થઈ. અહે! સર્વ જીવને જીવન કેટલું પ્યારું છે! બધા પિતાને પ્રાણ બચાવવા અહીં એકઠા થયા છે. આ સસલે પણ તે જ રીતે અહીં આવ્યું છે. હવે મારે પગ જે હું તેના પર મૂકીશ તે બિચારાના પ્રાણ નીકળી જશે, માટે જ્યાં સુધી દાવાનળ ઓલાય નહિ અને તે પિતાના ઠેકાણે ચાલ્યા જાય નહિ ત્યાં સુધી મારે પગ ઊંચે જ રાખવે એ તે નિર્ણય કર્યો. પછી કેટલાક વખતે દાવાનળ શાંત પડી ગયે અને સર્વ પશુઓ પિતપોતાના સ્થાને ચાલ્યા ગયા એટલે તે તારે પગ નીચે મૂકવા પ્રયત્ન કર્યો પણ તેના પર લેહી ચડી ગયેલું હોવાથી તું નીચે પડી ગયે અને ત્રણ દિવસ બાદ મરણ પામી અભયદાનના પ્રભાવથી
