________________
દ.
૩ ૧ :
દેતાં શીખે..
6
વહેારાવવા યાગ્ય કઇ પણ અન્નપાન હતું નહિ. આથી તેણે આમતેમ જોવા માંડયુ, તે વખતે તાજા ઘીના એક ગાડવા નજરે પડ્યો. એટલે તેણે કહ્યું: ‘ ભગવન્! આ તમારે કલ્પશે ?’ ત્યારે સાધુઓએ પાતાના આચાર પ્રમાણે ‘ ઇચ્છીએ છીએ ’ કહીને પાતાની પાસેનું પાત્ર ધર્યું. આ જોઇને સાવાહનુ સમસ્ત શરીર હર્ષથી રામાંચિત થઇ ગયું અને હું ધન્ય થયા, હું કૃતાર્થ થયા, હું પુણ્યવાન થયા ’ એવી પ્રખલ ભાવનાપૂર્વક તેણે એ મુનિઓને ઘી વડેારાખ્યું. પછી તેણે એ મુનિઆને વંદન કર્યું. એટલે તેએ સર્વ કલ્યાણના સિદ્ધમંત્ર જેવા ધર્મલાભ આપીને પેાતાના આશ્રયમાં પાછા ફર્યાં. આ દાનના પ્રભાવથી ધન સા વાહને મોક્ષવૃક્ષના બીજરૂપ અતિ દુર્લભ સમ્યક્ત્વની પ્રાપ્તિ થઇ.
"
રાત્રે કીને સાવાર્હ આચાર્યના આશ્રયમાં ગયા અને અતિ ભક્તિભાવથી વદન કરીને તેમના ચરણ સમીપે બેઠા. તે વખતે આચાર્ય ગંભીર વાણીથી ધર્મના ઉપદેશ કરતાં કહ્યું કે
(
ધર્મ ઉત્કૃષ્ટ મંગલ છે, સ્વર્ગ અને મેક્ષને આપનાર છે તથા સ’સારરૂપી દુસ્તર વનને ઓળંગવા માટે માર્ગદર્શીક ( માના ભામિયા ) છે,
"
· ધર્મ માતાની પેઠે પાષણ કરે છે, પિતાની પેઠે રક્ષણ કરે છે, મિત્રની જેમ પ્રસન્ન કરે છે, મધુની પેઠે સ્નેહ રાખે છે, ગુરુની પેઠે ઉજ્જવળ ગુણામાં આરૂઢ કરે છે અને સ્વામીની જેમ ઉત્કૃષ્ટ પ્રતિષ્ઠાને પ્રાપ્ત કરાવે છે.
