________________
(૧૩૨) अन्नाणकम्मलोभा, इएहिं अज्झत्थ दोसेहिं ॥१९॥
(પહેલા ઉદ્દેશામાં નિર્યુક્તિની ગાથા ઘણી કહી; અને આ ઉદ્દેશામાં આ એકજ છે, તેથી મંદબુદ્ધિવાળા શિષ્યને આરેકા (શકે) થાય કે, આ એક પણ પહેલા ઉદ્દેશાની હશે; તે શંકા દુર કરવા બીજો ઉદ્દેશ એવું ગાથામાં લખવું પડયું છે.) બીજા ઉદેશામાં બતાવ્યું કે, કઈ કંડરીક જેવા સાધુને ૧૭ પ્રકારના સંયમમાં મેહનીયના ઉદયથી અરતિ થાય, અને તેથી સંયમમાં ઢીલાપણું થાય અને તે મેહને ઉદય મનમાં રહેલા જે દોષે છે, તેનાથી થાય છે, તે દે અજ્ઞાન, ભ, વિગેરે છે.
એટલે આદિ શબ્દથી ઈચ્છા મદન કામ વિગેરે પણ લેવા તે અજ્ઞાન લોભ કામ વિગેરેથી સાધુને અરતિ થાય. છે. તે બતાવ્યું. શંકા-અરતિવાલા બુધ્ધિવાનને આ ૭૨ મા સૂત્રવડે ઉપદેશ અપાય છે કે સંયમમાં અરતિ થાય તે બુદિયવાન સાધુએ અરતિદૂર કરવી પરંતુ સંસારને સ્વભાવ જાણે કે આવું કહેવાથી તે અરતિવાલે થાય નહી અને જે અરતિવાલે થાય તે સંસારનું સ્વરૂપ જાણનારે વિદ્વાન ન કહેવાય આ બંને પરસ્પર વિરે હેવાથી જેમ એક જગ્યાએ છાયા અને તડકો ન રહે તે અહીં તે બુદ્ધિમાન ન કહે અથવા અરતિવાલ ન કહે. કહ્યું છે કે तझानमेव न भवति यस्मिन्नुदिते विभातिरागगण
