________________
જનમ મળ્યો હોત તો ચાલત !!! હવે તો આ જિંદગીથી ત્રાસી ગયો છું. ક્યારે દીકરો પ્રાપ્ત થશે ?'
ત્યાં કોઇક બહેનનો અવાજ આવે છે કે, “અરે! શું કરવા મને હેરાન કરવા પેદા થયા છો? તોબા તમારા જેવા દીકરાઓથી. આના કરતાં તો મારા પેટે પથરા પેદા થયો હોત તો કપડાં ધોવા તો કામ લાગત.
ઘડપણમાં મારા પગ ન દબાવો તો કાંઈ નહિ, પણ ગળચી તો નહિ દબાવતા ! તમે તો ગળચી દબાવનારા પાકયા છો. શી રીતે છૂટાશે તમારા ત્રાસમાંથી ?
કોઈને છોકરા નથી તેનું દુઃખ છે તો કોઈને જે છોકરા મળ્યા છે, તે આજ્ઞાંકિત નથી તેનો ત્રાસ છે! સુખ તો ક્યાં ય દેખાતું નથી !!!
રાત્રીના બે વાગે, અચાનક ચિંતાથી ઊંઘ ઊડી જવાના કારણે વાતો કરી રહેલાં આ પ્રોઢ વયના ધણી-ધણીયાણીને તો જરા સાંભળો :
શું કરું સમજાતું નથી? જયાં જ્યાં પ્રયત્ન કરું છું, ત્યાં ત્યાં નિષ્ફળતા જ મળે છે. જાણું છું કે યુવાન દીકરી એટલે સાપનો ભારો ! યોગ્ય વય થતાં પરણાવી જ દેવી જોઈએ. પણ દીકરી ૩૨-૩૪ વર્ષની થઈ. હજુ ઠેકાણું પડતું નથી. દીકરી ય પૂર્વભવમાં કેવા કર્મો કરીને આવી છે કે તેનો હાથ પકડવા ય કોઈ તૈયાર નથી !!
ને આપણાંય પાપો તો ખરાં જ ને, કે તેનો જન્મ આપણા ત્યાં થયો ! તેના કારણે આપણે શાંતિથી સૂઈ પણ શકતાં નથી !
હવે તો જલ્દીથી દીકરીનું કોઈ ઠેકાણું પડી જાય તો સારું. ચિતા દૂર થતાં કાંઈક ધર્મસાધના તો કરીએ.”
આમ, કોઈને ખાવાના સાંસા છે તો કોઈને મકાનનો સવાલ છે, કોઇને પત્ની મળતી જ નથી તો કોઇને કજિયાળી પત્ની મળ્યાનો ત્રાસ છે. કો'ક દીકરા ન હોવાના કારણે દુઃખી છે તો કોઈ તોફાની દીકરાના કારણે હેરાન-પરેશાન થાય છે; તો દીકરી મોટી થવા છતાં, તેનું વેવિશાળ થતું નથી, તેની ચિંતા કો'કની નીંદને હરામ કરે છે.
આ અને આવાં બીજાં અનેક દુઃખોથી પ્રજા ભીંસાઈ રહી છે. મનમાં સવાલ થાય કે આ દુઃખો આવે છે ક્યાંથી ? આ બધાં દુ:ખોનું મૂળ શું છે ?
કજિયાળી પત્નીના કારણે કો'ક દુ:ખી છે, તેમ જરૂર કહી શકાય, પણ ઘણાને પત્નીઓ સારી મળી ને તેને જ પત્ની કજિયાળી કેમ મળી ?
દીકરો અવળચંડો હોવાથી જે દુ:ખી છે, તેના દુઃખમાં ભલે કારણ છે કે જે છે છે કે જે ૧૪૭ -
જે એક જ
