________________
પાપો બદલ ચોધાર આંસુએ રડતો હોય.
મનુષ્યભવ પ્રાપ્ત કરીને જે આત્મા થોડોક પણ ધર્મ સમજયો છે, તેને એ વાત બરોબર સમજાઈ ગઈ હોય કે આલોક કે પરલોકમાં સુખી થવું હોય તો પણ ધર્મ જ કરવો જોઈએ. પણ પાપ તો કરાય જ નહિ. પાપથી તો દુઃખ જ મળે. બધાં દુઃખોનું મૂળ તો હિંસાદિ પાપકર્મો જ છે.
આવા જીવોને જ્યારે નાછૂટકે પાપ કરવાનો અવસર આવે ત્યારે પાપ કરતાં પહેલાં જ તેઓ ધ્રૂજતા હોય છે. પહેલેથી જ સાધુ બની જઈને બચી જાય છે. કદાચ સાધુ ન બની શકાય તો અનેક નિયમો લઈને પાપોના બને તેટલા દરવાજા બંધ કરી દેતાં હોય છે. પાપ કરવું ન પડે, કરવું પડે તો તેમાં શી રીતે ઘટાડો થાય તેની સતત કાળજી રાખતાં હોય છે.
જે થોડું ઘણું પણ પાપ નાછૂટકે કરવું જ પડે તો તે પાપ કરવાના અવસરે પણ તેમનું મન રડતું હોય છે. ભયંકર ત્રાસદાયક સ્થિતિને તેઓ અંદર અનુભવતા હોય છે. અને પાપ કરી દીધા બાદ તો તેમની હાલત વધારે કફોડી બની જાય છે. તેમનું મન સતત તેમને પોતાને જ કરડ્યા કરે છે. “હે જીવડા ! તેં આ પાપ શા માટે કર્યું? આટલું ન કર્યું હોત તો શું વાંધો હતો ? હવે પરલોકમાં આ પાપના અંજામ કેવા આવશે ? તું તે દુઃખોને સહી શકીશ? જા, જદી જા, ગુરુદેવ પાસે જઈને તેનું પ્રાયશ્ચિત કરી દે. કરેલાં તમામ પાપોનો એકરાર કરી લે, ફરીથી આ ભૂલો ન થાય તેની કાળજી લેજે."
પેલો રાવણ ! ભલે કામવાસનાથી પ્રેરાઈને સીતાજીને લઈ આવ્યો પણ પોતાનાથી થતાં આ પાપો બદલ ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડતો હતો. ખેથી ચોધાર આંસુની ધાર વહાવતો હતો. પોતાના મહેલમાં રાખેલા ગૃહમંદિરમાં પોતાની કામવાસનાને ખતમ કરવાની આજીજીભરી કાકલૂદી કરતો હતો.
મહાભારતકાર લખે છે કે મરણના સમય સુધી ભીષ્મ પિતામહને એ વાત ખૂબ જ ડંખતી હતી કે, “દ્રોપદીના વસ્ત્રાહરણ વખતે મૌન રહેવાનું પાપ પોતે કેમ કર્યું ?”
ધર્મી આત્મા પાપના નામે સતત ફફડતો હોય. અલ્હાબાદના મ્યુઝિયમમાં એક રકાબી છે. તે પૂર્વે કો'ક રજવાડાના રાજવી પાસે હતી. જો ઝેરવાળી કોઈ ચીજ રાજાને મારી નાંખવા કો'કે આપી હોય તો તે રકાબી, પોતાનામાં તે ઝેરી ચીજ આવતાં જ તડ તડ અવાજ કરતી. તેથી રાજા ભોજન કરતો નહિ. પરિણામે મોતથી ઊગરી જતો.
બસધર્મી આત્માનું મન આ રકાબી જેવું હોય. જયાં કોઈક પાપ
