Punarvatar

Author(s): Sushil
Publisher: Jain Karyalay

Page 13

શીલવતી વેશ્યા કન્યા આમ પવિત્રતાથી કાઢી શકાય એવો સંભવ ન લાગે. અલબત્ત, લોકોની દષ્ટિએ તે એ વખતે પણ હું એક વેશ્યા જ હતી, પણ મેં એ સ્થિતિને લાભ નહતો ઉઠાવ્યો. વગર કારણે લોકોએ મને બદનામ કરી હતી.
મહારાજ ! સમાજે મારા પ્રત્યે જે દુષ્ટતા દાખવી, મારી સાથે જે દુશ્મનાવટ બતાવી તેના જ પરિણામે મારે શિરે પતિતાનું કલંક ચેટયું.”
મેં કહ્યું: “બેશક, અજ્ઞાનતાને લીધે સમાજે તમારી અવગણના જરૂર કરી.
“એને તમે દુષ્ટતા કે વૈર નથી માનતા ?"
એક કેળવાયેલી, સદાચારિણી કન્યાનું પાણિગ્રહણ કરનાર કઈ ન મળે અને કેળવણુંખાતાની નાની નેકરી પણ ન મળે
એને તમે વૈર કે જુલમ નથી કહેતા ?” . “વર કે જુલમ તમે કહેતા હે તે ભલે, પણ એનું પ્રમાણ બહુ નજીવું છે. જે તમારી માતાએ, તમારી પવિત્રતાનું રક્ષણ કરવા, પોતાનાથી અલગ રાખી હોય તે સમાજ પોતાની પુત્રીઓની પવિત્રતા જાળવવા તમારાથી અલગ રહે. એમાં આશ્ચર્ય પામવા જેવું શું છે ?” |
“પણ માતા તે ધધ કરતી હતી. હું સાવ નિર્લિપ્ત હતી.”
મેં કહેવા માંડયું: “એ સત્ય એટલું સૂમ છે કે જ્યાં સુધી એ નરી આંખે જોઈ શકાય એવું જાડું ન બને ત્યાં સુધી સમાજને વાંક કાઢ નકામો છે. સમાજ તે એમ માનવાને સ્વતંત્ર છે કે વેશ્યાની પુત્રીના સંસ્કાર વેશ્યા સરખા જ હોવા જોઈએ. તમે જ કહો કે જે તમે વેશ્યાને ત્યાં જન્મ ન લીધો હતો તે અનાયાસે તમે આ ધધો સ્વીકાર્યો હત? એમાં તમે મે અપ