Punarvatar

Author(s): Sushil
Publisher: Jain Karyalay

Page 12

શીલવતી : વેશ્યા કન્યા
દુનિયા માને છે. વેશ્યાઓમાં એવી ભક્તિ કંઇક વધુ પ્રમાણમાં ઢાય છે; એછી તે! નથી જ હતી. આવી સ્થિતિમાં મારે એક ઇસાઈ–સંસ્થામાં દાખલ થવું પડે ! મારી માતાને આંચકા લાગે એ સ્વાભાવિક છે. એને દુઃખ તેા બહુ લાગ્યું, પશુ શુ કરે ? ખીજો ઉપાય નહેાતા, ખેર. મેં ત્યાં રહીને મેટ્રિકના અભ્યાસ પૂરા કર્યાં; અને એ લાંબા ગાળા દરમીયાન, મારી મા એક—એ વાર માંદી પડી તે અપવાદા બાદ કરતા, ધેરે ખીલકુલ ગઈ નહતી. મેટ્રિક પછી મારી માતાએ મને ક્રાલેજમાં દાખલ કરી દીધી, પશુ હું પહેલા વર્ષોમાં હતી તે જ વખતે મારી મા મરી પરવારી. મારી આંખ આગળ નાં અંધકાર છવાઇ ગયા. મારું એકનુ” એક આવલખન તૂટી પડયું. કાલેજ છેાડ્યા વિના છૂટા નહાતા, પણુ ગુજરાન શી રીતે ચલાવવુ’એ એક મેાટા પ્રશ્ન ઊભા થયા.
""
કન્યાશાળામાં નાકરી કદાચ મળી જાય, પણ મારા જેવી એક વેશ્યાપુત્રીને માબાપા પેાતાની કન્યાએ થાડા જ સાંપે ? એટલે કેળવણીખાતું મારા માટે નકામુ` હતુ. જ્યાં !...ૐ આશા જેવુ હતુ, ત્યાં લેાકાએ મારી સામે વિરાધ જાહેર કર્યો.
: 0:
“ વિવાહ કરું તા. ઠીક એમ મને લાગતું હતું અને એ દિશામાં થેાડ! પ્રયત્ના પણ કરી જોયા. કાલેજમાં ભણતી ત્યારે કેટલાક વિદ્યાર્થીએ મારી તરફ ખેંચાયા હતા, પણ મારી સાથે વિધિપૂર્વક વિવાહ કરી શકે એવા હિમ્મતવાન તથા સાચા પ્રેમિક એક પણ ન નીકળ્યેા. આડી આંખે નીરખનારની ખેાટ નહાતી. ખરી રીતે
તા મને એ બધા આયલા જ લાગ્યા.
66
વિવાહૂ અને કરો એ બન્નેમાં નિષ્ફળતા મળવા છતાં મેં એક વરસ તા ગમે તેમ કરીને કાઢી નાખ્યું. માતાનેા સરસામાન હતા તેમાંથી વેચીને પેટને ગુજારા કર્યાં. પણ આખી જિંદગી