Punarvatar

Author(s): Sushil
Publisher: Jain Karyalay

Page 10

શીલવતી વેશ્યા કન્યા
બની ગયું છે. એ જ બાબતમાં હું તમારી સાથે થોડી ચર્ચા કરી લેવા માગું છું.”
થોડી વાર શા માટે ? જ્યાં સુધી તમે જાકારો ન ભણે ત્યાં સુધી બેસવાને તૈયાર છું.”
“ભલે, પહેલાં તમારી રામકહાણી સંભળાવો !” - “મારી રામકહાણીને એકલી કહાણું કહે એ જ ઠીક છે. એક વેશ્યાની કહાણી સાથે રામજીનું પવિત્ર નામ શા સારુ જોડવું જોઈએ? અને મારી કહાણું પણ લાંબી નથી. હું કહી ચૂકી છું કે હું એક વેશ્યા પુત્રી છું. હિંદુ વેશ્યાની પુત્રી છું. મારી મા કેમ વેશ્યા બની તે બધું કહેવું નકામું છે. હિન્દુ સમાજમાં વિધવાએની જે દુર્દશા હેય છે અને ખાસ કરીને એવા વિભાગમાં
જ્યાં એને ફરી લગ્ન કરવાની છૂટ નથી તે બધું યાદ કરશે તે મારી કહેવાનો મતલબ આપ સહેજે સમજી શકશે. વેસ્પાજીવનમાં મારી માતાને જે કડવા અનુભવ થયા અને એ પ્રકારના પાપમય જીવનની જે સુગ ચડી તેને લીધે તેણે મને આ ખાઈમાંથી બહાર કાઢવાનો અને પવિત્ર જીવન વિતાવી શકું એવો પ્રબંધ કરવાનો પ્રયત્ન કર્યો. પ્રારંભ નું શિક્ષણ ખતમ થયું એટલે એણે મને અંગ્રેજી ભણાવવાનો અને પિતાનાથી અલગ રાખવાને નિરધાર કર્યો. પરંતુ એને અમલ ન થઈ શકે, કારણ કે કોઈ સંસ્થા અને સંઘરવા તૈયાર નહતી. આખરે ઈસાઈઓની એક બેડીંગમાં મને સ્થાન મળી ગયું. મારી માને દુઃખ તે બહુ થયું; કારણ કે એ ચુસ્ત હિન્દુ હતી. પણ શું કરે ? બીજે ઈલાજ નહોતો.
“સામાન્ય માણસો એમ માનતા હોય છે કે વેશ્યાઓને તે વળી ધર્મ-કર્મ જેવું શું છે ? વેશ્યા-પછી તે હિંદુ હોય, મુસલમાન હેય કે ઇસાઈ હાય-બધી સરખી ! એક રીતે એ ઠીક છે; પણ ધર્મ નામથી ઓળખાતી વસ્તુનો સંબંધ જે માત્ર ચામડીની