Punarvatar

Author(s): Sushil
Publisher: Jain Karyalay

Page 8

શીલવતી વેશ્યા કન્યા
૧૨:
એ જોઈને મને આશ્ચર્ય થયું. કયા કુટુંબમાં એ જનમી છે તે જાણી લેવું જોઈએ એમ ધારી મેં પૂછયું “કેની પુત્રી છે, બેટી! મારે એ પ્રશ્ન સાંભળીને એનું મેં લેવાઈ ગયું. ભાથું નમાવીને એ થોડી વાર બેસી રહી. એના નેકરો પણ મૂછમાં એવું છૂપું અને લુચ્ચાઈભર્યું હાસ્ય હસ્યા કે જે કઈ એમને પૂછે કે “શું જોઇને હસ્યા?” તો તેઓ એમ જ કહે “હસ્યું છે જ કેણુ?”
' કહેવા માંડયું: “બેટી, અહીંની અભણ સ્ત્રીઓ પિતા કે પતિનું નામ લેતાં જરૂર શરમાય છે, પણ તમે તે ભણેલા-ગણેલાં છો, સમજુ અને સંસ્કારી છો, તમારે શા માટે શરમાવું જોઈએ? એનું મસ્તક સહેજ વિશેષ મૂકી પડયું.
વિચાર કર્યોઃ “ભણતર ગમે તેટલું હોય પણ મૂળ સરકારે મુદ્દલ ઢીલા નથી પડતા.” મારી વિચારધારા વધુ આગળ ડે તે પહેલાં જ એ બોલી ઊઠી: “મહારાજ ! હું વેસ્થાની પુત્રી છું.” વેશ્યાની પુત્રી ! હું ચમક્યું. મારું સ્વપ્ન ઊડી ગયું.
એક વેશ્યાની પુત્રીને બેટી કહેવા માટે હવે તમને પશ્ચાત્તાપ થતું હશે !”
બનહિં બેટી!” તરત જ જવાબ વાળ્યો, “મને એ વાતને લગીરે પસ્તા નથી થતપસ્તાવો તે એ વાતને થાય છે કે તમારા જેવી સમજદાર બાળા શું જોઈને વેશ્યાનું જીવન વિતાવતી હશે?
વેશ્યાના ધંધાને આપ શું માને છે?”
“નારીજાતિનું અપમાન છે-સમાજરૂપી ઈમારતમાં એ સુરંગનું કામ કરે છે.” - “એ સુરંગ કોણ પાથરે છે? સ્ત્રી કે પુરુષ?” “નર અને નારી બનેને એમાં હિસ્સો છે.”