________________
प्रवचनसार
[ २१५
सो परदर्वहिं पाय, राग विद्वेप मोह धरि ।
विविध करमको बन्ध, करत अपनो विकारकरि ॥ निज चिदानन्दके ज्ञान विनु, शुद्ध सिद्धपद नहिं ठरत । सो पाटकीटके न्यायवत, नित नूतन बन्धन वटत ॥६७॥ (१३) गाथा-२४४ मोक्षमार्ग-उपसंहार ।
सर्वया-मानिक । जो मुनि आतमज्ञान वृन्द जुत, सो पर दरवनिके जे थम । है तिनमें मोहित होत न कबहूँ, करत न राग न दोष अरंम ।। है सो निजरूपमाहिं निहचे थिर, है इकाम संजमजुत संम । हैं. सोई विविध करम छय करिके, देहि मोखमग सनमुख बंम ॥६८।।
दोहा । इहि प्रकार निरधार करि, भापै शिवमग पर्म । ४ शुद्धपयोगमयी सुमुनि, गहैं लहैं शिवशर्म ॥ ६९ ॥
कवित्त-मात्रिक। जाके हिये मोह मिथ्यामत, हे भवि पूर रह्यौ भरपूर । कैसहुकै न तजै हठ सो सठ, ज्यों महि गहै गोह पग भूर ॥ जो कहुं सत्य सुनै तउ उरमें, धरै न सरधा अतिहि करूर । ताको यह उपदेश अफल जिमि, कूकरके मुखमाहिं कपूर ||७०॥ तातें अब इस कथन मथनको, सुनो सार भवि धरि उपयोग । सम्यक दरशन ज्ञानचरितमें, सुथिर होहु जुत शुद्धपयोग ॥ यही सुमुनिपद वृन्द अनूपम, यातें कटें करमके रोग । ताको गहो मिल्यौ यह मौसर, जैसे नदी नाव संजोग ।७१॥