________________
૪૪]
[પ્રબુદ્ધ રૌહિણેય નાટક (ભાવાનુવાદ) આવીને વસ્યા છે. આ લોકો અહીં કેવા સુખી છે તે તો એમનાં ઘર-બાર જોઈએ કે તરત સમજાય. એક એક ઘર જાણે એકેકી વસાહત ! એક એક વસાહત જાણે કે નાનું શું ગામ ! એમાં નિરાંતે કિલ્લોલતા આ સુખી જીવો પર આ કેવી આપત્તિ આવી પડી છે? એકાદો ચોર, આટલા બધા લોકોને સંતાપ્યા જ કરે; અને તમે બધા નગરરક્ષકો જાણે કાંઈ લેવાદેવા જ ન હોય તેમ વર્તી ?
(ભયથી ધ્રૂજતો કીનાશ મૌન ઊભો છે.) રાજા : અરે ! હું કહું છું તે સંભળાતું નથી ? કેમ કાંઈ બોલતો નથી?
કે પછી તું પણ એ ચોરનો મળતિયો છે ? તો તો તને જ દંડ થવો
ઘટે.
સેવકો ! પકડી લો આને અને ચડાવી દો વધસ્તંભ પર ! કીનાશ : (બોલવા માટે મથતો) દેવ ! રાત...દહાડો...
(આટલું બોલતાં તો જાણે કે જીભ સવાઈ જાય છે ! ટગરટગર
જોયા કરે છે.) વણિક જનો : (નમન કરીને) દેવ ! આમાં આનો લેશ પણ દોષ નથી. આ તો
પોતાના અનુચરો સાથે રાતભર ઊભો ને ઊભો હોય છે. દ્વારે દ્વારે ને માર્ગે માર્ગે એ નગ્ન ખડ્ઝ હાથમાં લઈને ફર્યા જ કરતો હોય છે. પણ મહારાજ ! આ ચોર જ એવો વિલક્ષણ છે કે જ્યારે ક્યાંથી આવે છે અને ક્યારે પલાયન થઈ જાય છે, તે કોઈના
ધ્યાનમાં જ નથી આવતું ! એમાં આનો શો દોષ ? કીનાશ : (કાંઈક કળ વળતાં) દેવ !
પળે પળે જાગૃતિ સાથે સ્વામી ! આ ચોરને કેવળ શોધવામાં સૂવાનું ભૂલ્યો, જમવા ન ઇચ્છું
ભોગો તણી વૃત્તિ મરી ગઈ ને (૨૨) અને દેવ ! રાતે ક્યાંક કમાડ કો'ક ખખડે કે હાક કો મારતું કો” પોકાર કરે, વળી કલબલે, આક્રંદ કાં કો” કરે કિલ્લે, ચોક, ગલી વિષે, ત્રિક વિષે, ને રાજમાર્ગો પરે
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
