________________
કરે છે, તેમાં જેટલો અહોભાવ અને ભક્તિ દેખાય છે, તેથી પા વિશેષ અહોભાવભરી સ્તુતિ કરવાનો પ્રારંભ કર્યો છે.
ઓહિજિકામાં
ઋદ્ધિ કહીં અહીં ણમાં મંત્ર : ૐ હ્રીં શ્રીં કર્લી હૂઁ નમઃ
વિધિ : કાળાવસ્ત્ર પહેરી, કાળી માળા લઈ, કાળા આસન પર પૂર્વ દિશા તરફ મુખ કરી દંડાસનમાં એકવીસ અથવા ત્રીસ દિવસ સુધી પ્રતિદિવસ એકસો આઠવાર અથવા સાત દિવસ સુધી એક હજાર વાર ઋદ્ધિ તથા મંત્રનું સ્મરણ કરવામાં આવે છે.
૨ વર્ષના વહાણાં વહી ગયા માને આ ફાની દુનિયા છોડી ગયે પણ હજી આજેય માની યાદ અકબંધ છે.
મા
દક્ષા એમ. સંઘવી
કામ કરતાં કરતાં માની યાદ આવે. થાય આ ટેવ તો માર્ગ આ પાડેલી. તેનાથી કેટલી સરળતા રહે છે! મા બાળકોને સો વાર ટપારે ત્યારે બાળકમાં એક ટેવ પડતી હોય છે. જે આજે સમજા છે તે પાડેલી ટેવ માટે વારેવારે તેને નમન કરવાનું મન થાય છે. મા કહેતી, ‘“વાસણ હંમેશાં ઊંધાં પાડો જેથી અંદર હવા જાય ને વાસણ સુકાઈ જાય. ઊંધું વાસણ તો આખી રાત જશે તોય અંદરથી ભીનું જ રહેશે. એક રૂમમાંથી બીજા રૂમમાં જાવ ત્યારે ધ્યાનમાં રાખો કે કઈ વસ્તુ એક રૂમની બીજા રૂમમાં પડી છે એને એની જગ્યાએ લઈ જાવ જેથી ઘર સાફ કરતી વખતે એટલો સમય બચે. રાત્રે સૂતાં પહેલાં બીજા દિવસે બહાર જતાં લઈ જવાની વસ્તુ અને કપડાં તૈયાર કરીને સૂઈ જાવ જેથી બીજા દિવસે જવાના સમયે વસ્તુની શોધમાં સમય ન બગડે. અચાનક કોઈ મહેમાન આવે કે બીજું કામ આવે તો પણ તમારાં કામમાં બાધા ન આવે.
ચા બનાવતી વખતે સાણસી પકડીને ઊભાં ન રહો. ચા થાય ત્યાં સુધીમાં નાસ્તાની પ્લેટ તૈયાર કરો. આ બધી ચીવટ નહીં રાખો તો કામ ન છોડે તમને અને તમે ન છોડો કામને, જેવી વાત થશે. વધારાની પ્રવૃત્તિ કરવા માટે સમય નહીં રહે. અમારી ઝડપ જોઈ મિત્રવૃંદ પ્રસંશા કરે ત્યારે માથું માના ચરણોમાં ઝૂકી જાય. મારી સખી કહેતી, ''તારી મા અમુક રીતે કામ કરવાનું કહે ત્યારે કારણ પણ કહે એટલે એમ કરવું ગમે. સખીઓએ આ વાત કરેલી ત્યારે માની આ ખાસિયત મારા ધ્યાનમાં આવેલી મા કહેતી કે સ્ત્રીએ પંદર દિવસે મહિને તો રસોડામાં હાથફેરો કરવો જ જોઈએ, જેથી કોઈ વસ્તુમાં જીવજીવાત પડી હોય કે વસ્તુ બગડી ગઈ હોય તો ખ્યાલમાં આવે. કશીક તો એવી સરસ મસળતી મુલાયમ કરતી કે જોતા જ ખબર પડી જાય કે આજે માએ કશીક બાંધી છે અને અમને પણ સમજાય કે આવી કણીક બાંધેલી રોટલી ખાવાની મજા પણ જુદી જ.
30
લાભ : આ સ્તોત્ર, ઋદ્ધિ તથા મંત્રનો જાપ કરવાથી અને પાસે યંત્ર રાખવાથી દૃષ્ટિબંધ દૂર થાય છે. નજરબંધીના દોષો દૂર થાય. તેમ જ શત્રુ તથા મસ્તકની પીડા નાશ પામે છે.
ક્રમશઃ
---
૩૦૨, ગુંદેચા ગાર્ડન, લાલબાગ, મુંબઈ - ૪૦૦ ૦૧૨. મો. ૯૮૯૨૮૨૮૧૯૬
માને મન દરેક વ્યક્તિ એક સરખી જ. તેના વર્તનમાં અમે ગરીબ અને તંવગર, ભણેલા, અમકા. નામી કે અનામી વ્યક્તિ વચ્ચેનો ભેદ પડતાં નથી જોયો. એટલે દરેક વ્યક્તિ માટેનો અમારો પ્રેમ પણ આવા ભેદોથી રહિત છે. સાદગી મા પાસેથી વારસામાં મળી છે મારી સમજથી મેં માને કોઈપા સંજોગોમાં રાત્રી ભોજન
કરતાં કે પાણી પીતાં નથી જોઈ કે નથી જોઈ આ અંગે બડાઈ મારતાં. સૂર્યાસ્ત પહેલાં એના ભોજનપાણી પતી જતાં. આત્મશ્લાઘા એના લોહીમાં ન હતી. માનની એને અંશમાત્ર પણ ચાહના ન હતી. મા કહેતી, “આત્માને વળી માન, અપમાન શું?'' અને કદાચ એટલે જ કોઈ એને કંઈ કહી જાય કે એનું અપમાન કરે ત્યારે સામો જવાબ આપતી નહીં. અમે કોઈના માટે કંઈક કહીએ તો કહેતી, “એના ભાવે એ કરે એટલે તમારે એવું નહીં કરવાનું. વડીલોને સામો જવાબ આપતા અમને રોકતી. કહેતી ‘‘તમારી ભૂલ ન હોય તોય સાંભળી લેવાનું. સાંભળવાથી કંઈ તમે નીચા નહીં થઈ જાવ.”
મા સ્વચ્છતાની આગ્રહી હતી. મા પાસે પૈસા હતા કે ન હતા બંને પરિસ્થિતિમાં એનામાં કોઈ ફેર નથી જોયો. કોઈ ચીજ વસ્તુ માટે એનામાં આસક્તિભાવ નથી જોયો. દાન એવી રીતે કરતી કે ડાબો હાથ પણ ન જાણે. એક દિવસ બર્પોરે અમે સૌ સૂઈ ગયેલા. અચાનક મારી આંખ ખૂલી ગઈ. માને મેં નવો સાડલો લઈને સામેવાળા બેનના ઘરમાં જતી જોઈ. મેં પૂછ્યું તો કહે, “મારો પહેરેલો આપું તો લોકોને ખબર પડી જાય કે મેં આપ્યો છે પણ કે નવી આપું તો કોઈને ખબર ન પડે.'' ગરીબના સ્વમાનનો તે આટલો ખ્યાલ રાખતી.
અંતિમ વર્ષોમાં મા કહેતી, “અંદરથી હું ઘસાતી જાઉં છું, હવે અમારે જવાનો સમય આવી ગયો છે, મને કંઈપણ થાય તો દવાખાને નહીં લઈ જતાં.'' હજી અઠવાડિયા પહેલા તો મા મંદિરમાં ચાર ચાર કલાક બેસતી. અઠવાડિયાની માંદગી રહી, એની અંતિમ પર્યામાં મા એ ઘરમાં બધાને ખમાવી લીધા. છેલ્લે મામાને માએ જુલાઈ - ૨૦૧૮
પ્રબુદ્ધજીવન
