________________
૧૭૮ - મારું જીવનવૃત્ત
સ્વાગતધ્યક્ષ માળવા – પ્રતાપગઢવાળા લક્ષ્મીચંદજી ધિયા હતા. તે પણ મારા પરિચિત હતા. તે શાસ્ત્રરસિક ને વિદ્યાપ્રેમી હતા, પણ તેમનું વ્યાખ્યાન છાશબાકળા જેવું હતું. એક વાક્ય બોલે ને દાઢીમૂછ ઉપર હાથ ફેરવે, જાણે કે તેમાંથી સરસ્વતી કાંઈક મદદ આપશે. વિષય તો તાણીતૂસીને બોલવાનો હતો.
મારું કુતૂહલ અને શૈર્ય બંને સાથે જ પૂર્ણ થયા. હું ઉતારે આવ્યો ને તે જ દિવસે ત્યાંથી નીકળી જવાનો નિર્ધાર કરી લીધો. કોઈને ખોટું લાગશે એની પરવા કર્યા વિના ઊપડી ગયો ને રાતે ફાલના સ્ટેશને પહોંચ્યો. જોઉં છું તો ત્યાં સ્ટેશન ઉપર બે-ચાર અતિપરિચિત ને સંભાવિત મુંબઈગરા ગૃહસ્થો પણ હતા. તેઓ પણ અધિવેશનને અધૂરું જ મૂકીને મારી પેઠે આવેલા. તેમાં એક તો હતા સાક્ષર મોહનલાલ દલીચંદ દેસાઈ ને બીજા મકનજી બેરિસ્ટર. આ બંને કોન્ફરન્સના મુખ્ય કાર્યકરો પૈકી જ ગણાય. ત્રીજા ગૃહસ્થ શેઠ દેવકરણ મૂળજી હતા, જે વિજયવલ્લભસૂરિના વિશિષ્ટ ભક્ત હતા. તે બધા અમૃતસરમાં ભરાનાર કોંગ્રેસના અધિવેશન પ્રસંગે ત્યાં જઈ રહ્યા હતા. તેમની સાથે ચાલવાના આગ્રહને ટાળી હું તો આશા જ ચાલ્યો ગયો કેમ કે આગ્રાનાં કામો મારી રાહ જોઈ રહ્યાં હતાં. પૂનામાં રમણીકલાલ હતા તે પણ સપત્નીક આગ્રા આવી ગયા ને અધૂરાં કામ અમે ફરી હાથમાં લીધાં.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
