Kalyan 1946 Ank 05

Author(s): Somchand D Shah
Publisher: Kalyan Prakashan Mandir

Page 6

ધર્મની કટોકટી પનીજ મહાભિષણ ભુતાવળે ખડી થઈ છે
મુલત્તામાં રાચી, પ્રમાણિક મતભેદને પણ ઉગ્ર શ્રી પન્નાલાલ જ મસાલીઆ, રાધનપુર
રૂપ આપી આપણે કેવળ ધર્મની જ અપભ્રારે, કુરકાળ! વિશ્વવતિ આહંત દર્શનની
જના આદરી છે. જ્યારે શાસનની સોનેરી આ દશા કરતાં તને જરાએ કંપ થયો નહીં?
' યશકીતિ ઉપર ભયંકર કાતિલ પ્રહાર થઈ પ્રભુશાસનને હારા કરાળ કોપને ભેગ બનાવતાં તને જરાએ સંકેચ લાગ્યો નહીં? શાસ- -
રહ્યા હોય, અશ્લીલ, અસભ્ય, નિર્લજ્જ અને
બેશરમ હુમલાઓ આવી રહ્યા હોય, ધર્મના નની તેજસ્વી પારદર્શકતા ઉપર કાજળ ફેરવતાં
પરમર્ષિ મહાત્માઓને બદનામ કરવા ઝેરી કે વિશ્વદર્શનની અપ્રતિમ મહત્તાને તિરસ્કારતાં
કટાક્ષ ચાલી રહ્યા હોય, અને ક્યારેક ખુદ હારા કાળમીંઢ હૃદય ઉપર સહસ-વજી પણ શ્રી તીર્થંકરદેવ ઉપર પણ કલ્પિત, અણઘટિત તૂટી પડ્યાં નહીં? '
અને હિચકારાં દેષારોપણ થઈ રહ્યાં હોય એક સમયે સમસ્ત ભારતદેશ જૈનધર્મની
ત્યારે આપણાથી નિશ્ચિત, સુસુપ્ત કે પ્રમાદના શિળી છાયા નીચે સુરક્ષિત હતું, ચવન દેશે
નશામાં પડી રહેવાય? માંય ઠેઠ કાસ્પિયન સમુદ્રની પેલી પાર સુધી જૈન દર્શનનો સામ્રાજ્ય કે વાગતે, એની
જ્યારે દુનિઆ જડવાદના પ્રેતની પાછળ કનક જ્યોતિનાં તેજ દૂર ઘૂઘવતા મહાસાગરે
- પાગલ બની નાચી રહી છે, વિજ્ઞાનને નામે નેય પ્રકાશિત રાખતાં, એની રણહાક અરિદ. '
વિનાશનાં ખૂની સાહિત્ય સજી અજ્ઞાનની ઉડી ળનાં કાળજાં ચીરી નાખતી. ત્યારે મૌર્યવંશના
ગર્તામાં જઈ રહી છે, અહિંસાનાં સુંદર રરર ચંદ્ર સ્વરૂપ સમ્રાટ સંપ્રતિના રાજ્યકાળમાં એની દેન તજી હિંસાનાં કટુ આસ્વાદ પામી આત્મજનસંખ્યા અઈ અબજથીયે વિશેષ હતી. ઘાતને નેતરી રહી છે, ત્યારે આપણે ખુબજ એ સમયે જૈનોનાં દિલમાં ડર ન હતી,
0 જાગ્રત રહેવું જોઈશે. પરમર્ષિઓની આ આત્મએની અતુલશક્તિથી સલ્તનતે ધ્રુજતી, એના '
આ ચિંતન ભૂમિમાં આત્મદર્શનથી વંચિત રહેવાશે અવાજથી રણભૂમિઓ કંપતી, પરંતુ ખેદની ને
નહી કે પશ્ચિમનાં આંધળા અનુકરણ પાછળ વાત છે કે, આજે એ પોતે જ કપિલ છે, ધ્રુજે છે,
=> ઘેલા બની, આર્યાવર્તની પ્રાચીન સંસ્કૃતિને છેલ્ડ એનું અપાર તેજસ્વી વદન રૂક્ષ, વિષાદાછિત દલા
દેવાશે નહી. અને શૈલખંડની જેમ નિશ્ચલ બન્યું છે, અં૫તા ભગવાન મહાવીરના સંતાન ! ઉઠ, જાગ્રત અને અધમતાની જળ-ભમરીઓમાં એ પિતે જ થા! પ્રમાદની પિલાદી લેહશંખેલા તોડી, અટવાઈ ગયા છે!
કુસંપે પાથરેલી માયાવી જાળ ભેદી નાંખ, કયાં ગઈ એ આપણી પૌરુષની તરતી છટા? ક્ષત્રિયપુત્રને વળી આ કાયરતા શી? બાહ્યવિદ્યુત્ ચમક્તાં નયને, સુદઢ, મનોરમ્ય દેહ- વિલાસમાંયે મુંઝાય છે કેમ? જે વિજેતા છે લત્તા, અનુપમ કાંતિ, કીતિ અને દુશ્મનોનેય એના દિલમાં આ ડર શી? આ નિર્બળતા મુગ્ધ કરતી પ્રખર તેજસ્વી બુદ્ધિ!
અને નિર્માલ્યતા, આ શુક્તા અને શિથિલતા શી દુર્દશા ! આજે તો આપણું હૃદયમાં ક્યાંથી? સહધમબાંધવ! ઉઠ, કુસંપની બુદ્ધિષની જ મહેફીલ જામી છે, કેવળ કુસં- ઝેર–કટેરી ફગાવી, વૈરનાં પ્રજ્વલિત હુતાશનને