Jain Shasan 2000 2001 Book 13 Ank 01 to 25

Author(s): Premchand Meghji Gudhka, Hemendrakumar Mansukhlal Shah, Sureshchandra Kirchand Sheth, Panachand Pada
Publisher: Mahavir Shasan Prkashan Mandir

Page 8

નિહાભારતના પ્રસંગ
શ્રી જૈન શાસન (અઠવાડિક) : વર્ષ ૧૩ - અંક ૧/૨ ૦ તા. ૨૯-૮-૨CC
(M)
અને ઘો વારે સિંહનાદ થતાં ક્રોધથી ધમધમતા મેં | અટકાવતાં કહ્યું- જરાકુમાર બંધુ ! હવે તું આ કૌસ્તુભ લાત મારીને " ગરદ્વાર ખોલી નાંખી પ્રવેશીને જોયું તો મણિ લઈને જલ્દી પાંડવો પાસે જા. હું હવે પછીના અચ્છદંત યુદ્ધ કરવા તૈયાર થયો હતો અને બલરામ મુહૂર્તમાં જ પ્રાણ છોડી દઈશ. શ્રી નેમિનાથ પ્રભુના નગરની ચતુરંગ ! સેનાને ભાંગી રહ્યા હતા. મેં ઉગામેલા પદકજને હું યાદ કરીશ. અને તું થોડે સુધી અવળા પગલે પરિઘને જોઈને ફફડી ગયેલા અચ્છદંતે મારી શરણાગતિ જજે. જેથી તારા પગલાની પાછળ પાછળ આવીને સ્વીકારતા તેને જીવતો છોડી મૂકયો. અહીં ઓળખાઈ બલરામ તને હણી નાંખે નહિ. ગયેલા અમને આહાર મેળવવો મુશ્કેલ લાગ્યો ત્યારે
હે ધર્મરાજ ! અત્યારે તે શ્રીકૃષ્ણના પગમાંથી તીર બલરામ હાથન કડા વેચી કંદોઈને ત્યાંથી મિષ્ટાન લઈને
ખેંચી કાઢીને અને તેમણે આપેલા કૌસ્તુભ મણિને હાથમાં આવતો હતો તેમાં ફરી અજીંત ભીષ્મ રૂપ ધરી યુદ્ધ કરવા
લઈને તમારી પાસે આવ્યો છું. આવતા શત્રુદ ને સ્તંભ વડે દળી નાંખીને અમે શાંતિથી આહાર કરી અ ગળ ચાલ્યા.
દ્વારકાનગરીની કરૂણ - કહાની જરકુમાર પાસેથી
સાંભળતા પાંચે પાંડવો અત્યંત શોક પામ્યા. આ સંસારની આગળ જતાં કૌશામ્બ વનમાં મને સખત તરસ
અસારતાએ તેમના હૈયામાં કારમો અજંપો પેદા કર્યો લાગતાં બલરા ૧ પાણી લેવા જતા મને કહીને ગયા છે કે
ભગવાન શ્રી નેમિનાથ પ્રભુના ચરણો અત્યારે કયાં પડતા આ ભયાનક ગલ છે બંધુ ! સાવધાન રહેજે. અને પગ
હશે જાણતા નથી. પણ તે ચરણો આ તરફ વળે તો ઘણું ઉપર પગ ચડાવીને થડના ટેકે મસ્તક રાખીને રેશમી વસ્ત્ર
સારૂ એવી ભાવના સાથે પ્રભુના આગમનની ઈચ્છી ઓઢીને હું સૂત . હતો ત્યાં જ કોઈકનું તીર મારા પગમાં
રાખતા પાંડવો માર્ગને નિહાળતા રહ્યા. વાગ્ય.
ધર્મપુત્ર ! શ્રીકૃષ્ણના મુખેથી આટલું સાંભળતા હું કરૂણ કલ્પાંત કરવા લાગ્યો પણ તેમણે મને તરત
મન મોહી !
સંગ્રાહક: અ.સૌ. અનિતા આર. શાહ-માલેગાંવ
-
-
- -
સાતમી નરકના અપ્રતિષ્ઠાન નામના નરકાવાર માં પ, ૬૮,૯૯, ૫૮૪, (પાંચ ક્રોડ, અડસઠ લાખ, નવાણું હજાર, પાંચસોને ચોર્યાશી)
આટલા સગો હોય છે. ધ અસંતોષ સુખની અતિભૂખ, દુ:ખથી બચવાની
ઈચ્છા બ માં અકાર્યોની જનની છે. દરિદ્રી દ રદ્રતાને દૂર કરવા મથે તેમ ધર્મી સંસાર કરાવના કર્મને કાઢવા પ્રબલે પુરૂષાર્થ કરે. ક્રોધ એ ભસતા કૂતરા જેવો છે. માન - માયા - લોભ એ હડકાયા કૂતરા જેવા છે. ચોખાના દાણા કંક સાથે ભળે તો ભલભલાના મસ્તક નમાવે અને તે જ ચોખાના દાણા મગ સાથે ભળે તો પોતાનું સ્વરૂપ ગુમાવી લોકમાં “ખીચડી' તરીકે બદનામ થાય છે. અર્થાત આપણે આપણા મૂળ સ્વરૂપમાં રહેવું પણ ભેળસેળિયા કે દહીં-દૂધિયા ન બનવું
ત્યાગનું મહત્ત્વ સમજાય તો જીવન વહેણી સન્માર્ગગામી બનાવવા વાસનાથી ઉપાસના રાગથી વિરાગ, ચિંતાથી ચિંતન અને સંસારથી મોમ તરફ વિચારોનું પરિવર્તન થયા વિના ન રહે. જે આત્મા ભોંય પર પડેલા પુષ્પને જાણવા છતા ભગવાન પર ચઢાવે તો તે અન્ય જન્મમાં મોટે ભાગી નીચગોત્ર કર્મ બાંધે છે. ધર્માત્માને અવિરતિ ડાકણ લાગે, વિરતિ દેવી લાગે ડાકણને કાઢવા અને દેવીને મેળવવા પ્રયત્ન ચાલુ જ હોય ક્રિયાનું મૂળ શ્રદ્ધા છે શ્રદ્ધાનું મૂળ જ્ઞાન છે, જ્ઞાન
મૂળ ભકિત છે. ભકિતનું મૂળ ભગવાન છે. = સ્વાર્થમાં ક્ષુદ્રતા છે. સ્વાર્થી માત્ર પોતાને જ જુએ,
પોતાનો જ વિચાર કરે. પ્રભુત્વ કે પશુત્વ, અમૃત કે વિષ માનવના મન રહેલા છે. શું મેળવવું કે નહિ તે પોતાના હાથ વાત છે. ”
ગી. 3;""; "-A: " vજર