________________
કળીયુગની દ્રષ્ટિએ આત્મિક વસ્તુઓનું પ્રથમસાધન ૨૦૭ તેના શરીર અને હૃદયને સજાવે છે. આથી સ્ત્રી બહુ બહુ તે પુરૂષને મિત્ર બની શકે; માતા સરજણહાર “પ્રભુ’નું બીજ ઝીલનારું, પિષનારું ધાત્રી સ્થાન છે. આધારની અવજ્ઞા કદિ પણ કોઈ બુદ્ધિમાન નજ કરે. માતાને ભક્ત હેવાનું ગૌરવ ત્રણ લેકના રાજ્ય કરતાં યે વધારે છે.
જાતવાન, ગુણયલ, પવિત્ર માતાઓ પ્રતિ સંતાનની પૂજ્યતા અને કર્તવ્યતા વિષે તે કહેવું જ શું? તે જાણવાને માટે “મહાવીર’ તરફ જરીક નજર નાંખો અને શીખવાનું ત્યાંથી જ શીખી લે. જીદગીને સૌથી પહેલે એ ગુરૂ એની આજ્ઞા અનુäધ્ય જ હોય એના હૃદયને દુખવવું, દુભવવું કે પજવવું એના જેવું અઘેર અને નિર્દય કાર્ય કઈ પણ નથી. એની આશિષ સિવાય સંસારની કોઈ પણ સફર સફલ થતી નથી, - “હુપરિહાર' ઘણું જ શેડાં સ્થળોમાંનું આ એક સ્થળ અને તે ત્રણમાં સૌથી પ્રથમ. શુભ માર્ગમાં સંચરવાને તેની રજાથી ઉત્સર્ગવિધાન, એ પણ આ જ કારણે તેના પ્રતિ પોતાની ફરજ શું છે, એ પશુએ સરખા જ હોય તેઓ જ ન વિચારી શકે એમ નીતિ ઘડનારાઓ ભાખે છે તે પણ એટલાજ માટે.
માતાથી ઉતરતા પણ અન્ય સર્વથી ચડીયાતા પૂજ્યતાના દ્વિતીય સ્થાન પર રહેલા પિતાના માટે પણ ઉપરોક્ત ફરજનું પાલન તત્સમાન જ છે. “માબાપ એ ઠંદ્રસમાસીભૂત શબ્દ ન વિસરાય એવો છે. એને કણ વિસારે? પશુ, મનુષ્ય નહિ. ઓ ! અનાથ બચ્ચાઓ! તમે છેક અસુરા સુધી વાટ જોઈ છેવટે ભૂખ્યાં તરફડી મરે છો. શા માટે? તમારી ઘવાયેલી માતા તૂટી પાંખે ઉડતાં, પરાણે અતિપરાણે પંથ કાપતાં અંતે તમને યાદ કરતી જ રસ્તામાં પ્રાણને વિસર્જન કરી દે છે !
[ચાલ.] કળીયુગની દૃષ્ટિએ આત્મિક વસ્તુઓનું
પ્રથમ સાધન. લેખક–પં. શ્રી કલ્યાણવિજયજીગણું.
[અંક ૪, પૃ. ૧૪૦ થી ચાલુ—] દેરાસરમાં મુખ નાસિકામાંથી શ્લેષ્મ કહે, ક્રિડા કરે, વાણીને કલેશ કરે, અનેક જાતની કળાએ શીખે, પાણીને કેગળ કરે, તાંબુલ ત્યાગ કરે, એકબીજાં ગાળાગાળીથી ખુબ લહે, પિતાની લબ્ધીને કેળવે, સ્નાન કરે, કેશને ઉતારે, હાથ અને પગના મેલ કાઢે, શરીરના અવયવોમાંથી લેહી નીકળે તેને ત્યાગ કરે, આટલા દોષ શરીર સંબંધી જાણવા ચગ્ય છે.
આ જમાનામાં કેટલાક આત્માઓ ગોઠી વિગેરેની સાથે અનેક રીતે કલહકંકાસમાં પડી આત્મિક વસ્તુઓને સિદ્ધ કરવાનું ભુલી જાય છે. પૂજાઓ કરતાં પણ અનેક જાતના વાર્તાલાપ કરે, ચૈત્યવંદન કરતાં પણ ડામાડેળ અવસ્થામાં
