________________
૨૩૮
જેને ધર્મ વિકાસ
ખંડ ૨ “અરરર! ભાભી ! પડી ગયાં. આમ આ આમ, ઊભા કરું.” નેમે હાસ્ય સાથે ટહુકે કર્યો. તે હસી પડયાં.
આ શું? ઓહ ! અમે તે અહીં હવા ખાવા આવ્યાં છીએ કે રેતમાં ગળાવા” રૂકિમીએ કૃત્રિમ બીજાયેલ રહેર કરી છણકે કર્યો. રૂતુરાજને ઉત્સવ માણવા રસીલાં યાદવયુગલેએ ગિરનારના ઉપવનમાં જીવનનૃત્ય આદરી દીધું હતું. શ્રી કૃષ્ણ પણ પત્નીઓ સહ એક લતામંડપને કલેલત કરી મુકયા, અને આ વૃંદ હોય ત્યાં ભાભીએના લાડકા દેવર નેમકુમારનું સ્થાન હોય જ હોય. હાસ્ય વિનેદ કરતાં રુકિમણું ઉડી ડગ ભરવા ગયાં. તેમે પગ આડા ધર્યા. અચેતમાં પાથરેલી રેતપર હેઠાં પડયાં. નેમ, અન્ય ભાભીએ, કૃષ્ણ, સો પેટ પકડીને હસી પડયાં.
હશે! થેલે હે ભાભી ! આવું છું. તમને હવાને બદલે પવન ખવડાવું.” કહી નેમ મંડપની બહાર નીસર્યા. સિને તેમના તોફાન અને મશ્કરીનો અનુભવ હતો. રુકિમણું પણ શું થાય છે તે જોવા જેમની તેમ પડી રહી. ત્યાં તો તેને વૃક્ષની ડાળી કાપી લાવી દેહપર હળવા સ્પર્શ થાય તેમ ઝાપટવા માંડી. આ ઝાપટથી રૂકિમણીના મસ્તકેથી સાધુ સરી પડશે.
બન્યું આ જીવતર !” રુકિમણુએ આવું તોફાન જરીકેના ગમતું હોય એમ હાલ્પમાં હઠ કાઢતાં ભાવી સુચના આપી, પરંતુ આવી ખીજથી કઈ પાછું પડે એમ તે હતું જ નહિ. આ તે રોજના તમાશા હતા. ખસી ગયેલે સાળુ માથે લાવવાની કે બેઠા થવાની તસ્દી વરાળ કાઢતાં રુકિમણીએ હજુ લીધી હતી.
“જીવન આટલું ખારું લાગતું હોય તે લાવને જરાક ગળું દાબી દઉં” ટોળ આગળ વધી.
સ્ત્રી હત્યા કરશે તે પાપ લાગશે. પાપ! લગીર સમજે.” રુકિમણીએ પાપની પારાયણ શરૂ કરી.
મને લાગશે એને વિચાર તમારે શીદ કરે જોઈએ? મત ખપે છે. એ જે હું આપું તે સામે તમારે મારે પાડ માન જોઈએ પાડ! કેઈને જોઈતું આપવું એમાં પાપ શાનું? છતાય પાપ લાગશે તો તમારે ખાતર એટલું સહી લઈશ. ખુબ હાલાં છે ને? તમે મને.” નેમે ફિલસૂફી ડાળવા માંડી.
“પાડ માનું કે પથરે ! જેને આવ્યા છે વહાલવાળા તે! ગળે તે ફેસે. દે છે ને વાત કરવી છે હેતની. આવા દિયરને તે હું ઘરને આંગણે પાણીએ ન પાઉં.” રૂકિમણીએ મે મરડતાં ગુલાંટ ખાધી.
“ઘરે આવીએ ત્યારે ઘડા ઉપર હાથ રાખશે તો અમે નીચે કાણું પાડીને પાણી પીશું. પણ એ તે ત્યારની વાત ત્યારે. અહીં શું? મત યા પાપનાં
